Crash Course in Paranoia – 4 Stars of Chills

Als liefhebber van thrillers en de enorme hype rond Freida McFaddens' boeken greep ik The Crash met hoge verwachtingen vast. Ze slaagde erin me vast te klemmen aan de pagina's. Toch voelde het niet als haar allerbeste werk; het was soms een tikje langdradig en voorspelbaar, maar de verrassende wendingen en de onderhuidse spanning maakten veel goed. Ik geef het vier sterren: een solide, verslavende read die me niet losliet, ondanks een paar kleine hobbels.
Het verhaal draait om Tegan, een jonge vrouw van 23 die acht maanden zwanger is en wanhopig probeert haar chaotische leven achter zich te laten. Ze vertrekt in een hevige sneeuwstorm naar een veilige haven bij haar broer, maar een noodlottig auto-ongeluk in het afgelegen Maine gooit alles overhoop. Gewond en gestrand wordt ze gered door een ogenschijnlijk behulpzaam stel dat haar onderdak biedt in hun geïsoleerde hut. Terwijl de storm woedt, begint Tegan te twijfelen aan hun intenties, en moet ze al haar krachten aanspreken om zichzelf en haar ongeboren kind te beschermen.
Wat me vooral bijbleef, is hoe McFadden de spanning opbouwt zonder al te veel bloedvergieten – het is meer psychologische druk dan goor. Toch bleef ik gekluisterd, mede door de slimme plottwists die het verhaal op zijn kop zetten, zoals we van haar gewend zijn.
Toch was het niet altijd even spannend; de spanning ebde soms weg, vooral in het middendeel waar de herhalingen opvielen. Tegan klaagt herhaaldelijk over haar gebroken enkel, en de baby wordt eindeloos "Tonijntje" genoemd, wat na een tijdje irriteert en het tempo vertraagt. Ook Polly's plannen werden vrij snel voorspelbaar; haar obsessieve gedrag, gedreven door verdriet en onvruchtbaarheid, kwam al vroeg aan het licht, wat de verrassing temperde. Het einde daarentegen sloeg in als een bom, met een twist die ik niet zag aankomen en het verhaal een frisse draai gaf.
Tegan is een verfrissende heldin, geloofwaardig en slim. Haar vastberadenheid om haar kind te beschermen, ondanks haar kwetsbaarheid, maakte haar herkenbaar. Polly daarentegen is ronduit verontrustend en ongeloofwaardig in haar extremen; als verpleegster met een psychotische randje voelt ze als een karikatuur, maar dat draagt wel bij aan de ongemakkelijke sfeer. Hank, de reusachtige echtgenoot, blijft wat vlak, die meer als decor dient dan als diepgaand personage. De structuur, met alternerende perspectieven tussen Tegan en Polly, werkt goed om de spanning op te bouwen, maar Polly's POV onthult soms te veel, wat de mysterie vermindert.
Al met al is The Crash een aanrader voor fans van McFaddens snelle, twisty stijl, maar wees gewaarschuwd voor de voorspelbare momenten. Het is niet haar sterkste, maar het houdt je vast tot de laatste pagina.