Mooie evolutie

Noordenwind was voor mij een verrassende leeservaring. In het begin moest ik er eerlijk gezegd een beetje inkomen – het verhaal kwam traag op gang, en ik had even tijd nodig om echt in de wereld van Wren en de Noordenwind te duiken. Maar toen het eenmaal klikte, kon ik niet meer stoppen met lezen.
Wat mij vooral raakte, was de sfeer. Warwick schrijft zo beeldend dat je de kou bijna kunt voelen. De besneeuwde landschappen, de stilte van het noorden, de melancholie die door alles heen sijpelt – het voelde soms alsof ik zelf daar stond, in die wereld van ijs en geheimen.
Wren is een hoofdpersoon die me langzaam maar zeker wist te raken. Ze is gebroken, maar niet gebroken genoeg om op te geven. Haar groei door het verhaal heen – haar strijd, haar kwetsbaarheid, en haar kracht – maakten dat ik echt met haar meeleefde. De relatie tussen haar en de Noordenwind vond ik bijzonder mooi opgebouwd: afstandelijk in het begin, maar vol onderhuidse emotie en spanning.
Hoewel het tempo af en toe wat langzaam bleef, vond ik het uiteindelijk juist passen bij de toon van het verhaal – een langzaam ontdooiend wintersprookje. Tegen het einde zat ik er helemaal in, en ik sloot het boek af met een gevoel van warmte, ondanks al die sneeuw en kou.