DNF - not my game

"Morgen en morgen en morgen" vertelt het verhaal van Sam en Sadie, twee jeugdvrienden die elkaar na jaren weer ontmoeten en samen videogames beginnen te maken. Hun samenwerking groeit uit tot een creatieve maar ingewikkelde relatie, waarin vriendschap, ambitie, jaloezie en verlies elkaar voortdurend afwisselen. De roman volgt hun leven over tientallen jaren, tegen de achtergrond van de snel veranderende game-industrie.

Hoewel het uitgangspunt veelbelovend is – de combinatie van vriendschap en kunst, technologie en emotie – kwam het verhaal voor mij totaal niet tot leven. De schrijfstijl van Zevin is traag en afstandelijk; ik had voortdurend het gevoel dat ik naar de personages keek, maar ze nooit echt leerde kennen. De hoofdstukken leken zich eindeloos te herhalen: Sam en Sadie maken ruzie, verzoenen zich, werken aan een nieuwe game, drijven weer uit elkaar, en het hele patroon begint opnieuw. Op een gegeven moment merkte ik dat ik pagina’s begon over te slaan, simpelweg omdat er niets nieuws meer gebeurde.

De personages bleven voor mij vlak en ongeloofwaardig. Sadie wordt gepresenteerd als een briljant en complex personage, maar haar emoties worden zelden echt invoelbaar beschreven. Sam, die met fysieke en emotionele pijn worstelt, had in potentie diepgang kunnen hebben, maar zijn perspectief blijft afstandelijk en soms zelfs onverschillig. Een voorbeeld is een passage waarin hij zegt dat “alles wat hij wilde, was dat Sadie hem begreep”, maar Zevin laat nooit echt zien waarom dat zo belangrijk voor hem is. Daardoor voelde hun band niet oprecht, eerder geforceerd.

Wat velen zien als een lofzang op vriendschap, ervoer ik juist als een opeenstapeling van misverstanden en kilte. De personages behandelen elkaar vaak op manieren die pijnlijk of manipulatief zijn, zonder dat dit ooit echt wordt bevraagd. Als dit het voorbeeld is van een diepe, levenslange vriendschap, dan is het een vrij sombere visie.

Ook de structuur werkte voor mij niet: de tijdsprongen en perspectiefwisselingen braken de vaart en maakten het lastig om betrokken te blijven. Sommige hoofdstukken, zoals de lange beschrijvingen van hun games, voelden meer als technische uitleg dan als verhalende scènes. Waar ik had gehoopt op een emotioneel, meeslepend verhaal over creativiteit en verbondenheid, kreeg ik vooral herhaling en afstand.

"Morgen en morgen en morgen" had alles kunnen zijn wat ik zoek in een roman: vriendschap, kunst, ambitie, menselijkheid. Maar voor mij bleef het steken in saaie herhaling, lege dialogen en personages die me koud lieten. Ik heb zelden een boek niet uitgelezen, maar dit keer lukte het me echt niet om door te zetten.