Kwetsbaar en persoonlijk verhaal

Lisanne van Sadelhoff, nog geen 30, vertelt over de periode dat haar moeder ernstig ziek wordt en uiteindelijk, pas 56 jaar, overlijdt en over het ‘overleven’ zonder moeder in de twee jaar volgend op haar dood.

Een kwetsbaar en eerlijk verhaal over een gezin (vader, moeder, dochter en zoon) die zeer verbonden zijn met elkaar. Elkaar alles durven en kunnen vertellen en het ziekbed en overlijden van hun vrouw en moeder zeer intens beleven. Een verhaal vol emotie, liefde en verdriet maar ook humor. Er zijn absoluut geen taboes. En, voor mij vaak heel herkenbaar; 30 jaar geleden had ik in haar ‘dodemoederclubje’ gepast.

Lisanne heeft een prettige manier van vertellen, ze neemt je echt mee in het hele proces (van de diagnose, naar het overlijden, het rouwproces en de gesprekken met een therapeut) en is af en toe recht voor z’n raap: “De grafstenenmaker ging op vakantie. Hij ging ver weg naar een zonnig oord, zei hij aan de telefoon, en ik kon het niet laten te zeggen dat het dus echt waar is, de een z’n dood is de ander z’n brood.”

Wel vond ik het boek, vooral het tweede deel, na het overlijden, wat langdradig worden. Veel van hetzelfde. Het boek was krachtiger geworden als deze periode wat minder uitvoerig beschreven zou zijn.

Het boek zal voor veel mensen herkenbaar zijn en absoluut als troost en leidraad kunnen dienen. Ook als je zelf niet meer jong bent.