Lezersrecensie
De liefde in haar eenvoudigste vorm
In De liefde schetst de Franse auteur François Bégaudeau op ingetogen wijze het leven van Jeanne, een vrouw die na een onbeantwoorde liefde haar bestaan deelt met haar echtgenoot Jacques Moreau. François Bégaudeau vertelt hun verhaal zonder opsmuk, zonder bloemrijke zinnen of overmatige beeldspraak: van hun eerste ontmoeting tot het huwelijk, de komst van hun zoon en later hun kleinkind. Geen groots drama, maar het leven zoals het is – met gewoontes, kleine spanningen en stille momenten van verdriet.
Hoewel dit boek buiten mijn gebruikelijke leescomfort viel, ben ik altijd nieuwsgierig naar nieuwe schrijvers en genres. In het begin had ik even tijd nodig om te wennen aan de vorm. De roman is geschreven als één doorlopende tekst, zonder hoofdstukken en met nauwelijks alinea’s. Dat vergt iets meer concentratie en laat je als lezer minder vaak op adem komen.
De schrijfstijl is ingetogen en observerend, met oog voor het kleine en het alledaagse. De auteur beschrijft handelingen en interacties zonder ze groter te maken dan ze zijn, en juist daardoor krijgen ze betekenis. De kracht van dit boek zit niet in actie of plotwendingen, maar in de herkenbaarheid van het dagelijks leven en de relaties die daarin groeien en standhouden.
De kracht van deze roman ligt niet in actie of dramatische wendingen, maar in de stille herkenbaarheid van het dagelijks leven en de relaties die daarin vorm krijgen en standhouden. Het is een verhaal dat je moet leren appreciëren door zijn eenvoud. Een verhaal waar het gewone leven en de liefde tussen 2 personen centraal staat.
De relatie tussen Jeanne en Jacques ontwikkelt zich niet via grote emoties of meeslepende scènes, maar door terugkerende routines, zorgzame gebaren en wederzijds begrip. François Bégaudeau toont hoe nabijheid en verbondenheid kunnen ontstaan uit het delen van een gewoon leven – niet opvallend of meeslepend, maar oprecht en tastbaar.
Het is een herkenbaar verhaal, het had net zo goed het verhaal kunnen zijn van iemand uit je omgeving – een buurvrouw, een tante, een vriendin. Iemand bij wie het leven in alle stilte voortkabbelt, zonder grote gebeurtenissen, maar met momenten van zorgzaamheid, twijfel en verbondenheid.
Hoewel dit boek buiten mijn gebruikelijke leescomfort viel, ben ik altijd nieuwsgierig naar nieuwe schrijvers en genres. In het begin had ik even tijd nodig om te wennen aan de vorm. De roman is geschreven als één doorlopende tekst, zonder hoofdstukken en met nauwelijks alinea’s. Dat vergt iets meer concentratie en laat je als lezer minder vaak op adem komen.
De schrijfstijl is ingetogen en observerend, met oog voor het kleine en het alledaagse. De auteur beschrijft handelingen en interacties zonder ze groter te maken dan ze zijn, en juist daardoor krijgen ze betekenis. De kracht van dit boek zit niet in actie of plotwendingen, maar in de herkenbaarheid van het dagelijks leven en de relaties die daarin groeien en standhouden.
De kracht van deze roman ligt niet in actie of dramatische wendingen, maar in de stille herkenbaarheid van het dagelijks leven en de relaties die daarin vorm krijgen en standhouden. Het is een verhaal dat je moet leren appreciëren door zijn eenvoud. Een verhaal waar het gewone leven en de liefde tussen 2 personen centraal staat.
De relatie tussen Jeanne en Jacques ontwikkelt zich niet via grote emoties of meeslepende scènes, maar door terugkerende routines, zorgzame gebaren en wederzijds begrip. François Bégaudeau toont hoe nabijheid en verbondenheid kunnen ontstaan uit het delen van een gewoon leven – niet opvallend of meeslepend, maar oprecht en tastbaar.
Het is een herkenbaar verhaal, het had net zo goed het verhaal kunnen zijn van iemand uit je omgeving – een buurvrouw, een tante, een vriendin. Iemand bij wie het leven in alle stilte voortkabbelt, zonder grote gebeurtenissen, maar met momenten van zorgzaamheid, twijfel en verbondenheid.
1
Reageer op deze recensie