Rauw, kleurrijk en ingrijpend

Een kleurrijke cover, maar laat je niet om de tuin leiden: dit verhaal is rauwer dan de cover art doet vermoeden.

Het vertelt het verhaal van een vrouw en een jongen. Zij zorgt voor hem, maar heeft hem niet gebaard. Ze voelt zich zijn moeder, maar worstelt tegelijkertijd met het gevoel niet 100% zijn moeder te (mogen) zijn. En nu zijn ze op weg naar de moeder die hem gebaard heeft.

Een tocht via de Atrato-rivier in Colombia. Een land zo anders dan het mijne. De vrouw en de jongen nemen de langzame boot. Voor haar een manier om de tocht te rekken, voor mij om het landschap en leven in me op te nemen. Met haar schrijfstijl brengt de auteur Colombia tot leven. Binnen enkele pagina's zag ik het voor me en dat bleef het hele boek. Altijd knap hoe een auteur dat doet, maar als ik het land wat tot leven gewekt wordt helemaal niet ken, valt het me altijd extra op.

Gedurende het boek lees je vanuit het perspectief van de hartenmoeder. Je leest haar twijfels, haar interne strijd. Ik vond het lastig om te lezen en voelde me er hier en daar ongemakkelijk bij. Het is rauw, echt, soms pessimistisch, maar wel heel eerlijk.

Ook de interacties tussen de personages in het boek zijn realistisch en goed uitgewerkt, zowel op de boot als uiteindelijk in het dorp. Een waar het boek lang redelijk met de rivier mee kabbelt, belandt het verhaal eenmaal in het dorp in een stroomversnelling. Er gebeuren dingen waar ik, gelukkig, met mijn hoofd niet bij kan, maar een ingrijpend einde is het zeker.