Minder spannend dan Wij Leugenaars

In Wij Leugenaars is het verhaal van Cadence verteld. In Een Zee Van Leugens gaan we een generatie terug in de Sinclair familie. Terug naar de narcistisch familie Sinclair, terug naar Beechwood, terug naar zon en vakantie en een zee vol leugens.

Waar ik in Wij Leugenaar achterover sloeg van de plottwist was dat in de prequel minder groot. Er was zeker sprake van spanning, leugens en een plottwist maar waarschijnlijk omdat het een prequel is verwachtte ik al een Wij Leugenaars-stijl. Misschien helpt het ook niet dat er in het begin van het boek al meteen wordt aangekondigd dat Carrie gaat vertellen over het ergste wat zij en haar zussen gedaan hebben. Het verraadt het enigszins.

De schrijfstijl is exact zoals in Wij Leugenaars wat voelt als een naadloze aansluiting. Het is levendig net als de personages. Lockhart zuigt je terug het verhaal in alsof je gisteren Wij Leugenaars hebt dichtgeslagen terwijl het toch al bijna 10 jaar geleden is uitgebracht.

Die vreselijke familie, waar een sieraad voor de familie zijn belangrijker is dan je eigen welzijn, het winderige eiland in Massachusetts met idyllische zomervakanties, de drama, de saamhorigheid en loyaliteit, de leugens, het is er allemaal. Het enige wat ik dus miste was die echte: 'Neeeeee, dat meen je niet!' zoals in deel 1. Toch bleef ik sprinten voor de finish door die fijne schrijfstijl en spanningsopbouw. Daarom een dikke 4 sterren!