Machtig mooi

Vijfentwintig jaar geleden beleefde de Belgische Alice een allesverzengende liefde met de Italiaan Matteo. Hun relatie was passioneel, groots en echt. Toch kwam een einde aan deze periode. Donkere tijden braken aan maar de zon liet zich niet weerhouden te schijnen. Een liefde van een dergelijke intensiteit laat zich immers niet door fysieke afstand óf tijd temperen.

Het boek begint met een mailwisseling tussen Alice en Matteo nadat is gebleken dat Matteo lesgeeft aan de universiteit waar Alice haar dochter naar school gaat. De oud geliefden spreken af voor een lunch, ze hebben allebei een leven opgebouwd, zijn getrouwd en ieder hun bagage. Vanaf het moment dat ze elkaar weer treffen is duidelijk dat tijd inderdaad geen rol speelt als het op hun aantrekkingskracht aankomt. Het gevoel is meteen weer vertrouwd, de passie is tastbaar en knettert van de pagina’s.

Zowel Matteo als Alice geven toe aan hun gevoelens, creëren een eigen bubbel waarin er alleen plaats is voor hen samen. Op dit gestolen momenten doet er niets anders toe dan zij twee, niet om hun gezinnen, werk, vrienden of wat dan ook. Net als vijfentwintig jaar geleden draait hun wereld om elkaar. Ze gaan volledig in elkaar op, alsof ze in een parallel universum leven, niet passend in die andere werkelijkheid. Maar hoe lang is zoiets vol te houden, biedt een liefde als deze een toekomst?

De eerste sneeuw is een hartverscheurende liefdesroman. Ines Enbrie heeft de passie tussen de temperamentvolle Alice en zelfverzekerde Matteo voelbaar doorgetrokken in haar penvoering. Het is tastbaar, schrijnend, sensueel en met vlagen zowel verwarrend als hartverwarmend. Een liefde ervaren die na al die jaren weer net zo gemakkelijk aanwakkert doet wel wat met je tijdens het lezen. Enbrie beschrijft emoties heel puur, bijna poëtisch. Met deze mooie manier van vertellen geeft Enbrie het boek de sfeer van een klassiek, tragisch en romantisch liefdesverhaal. Het verhaal pakt je vast, vooral Alice greep me enorm aan door wie zij is, hoe zij zich profileert, hoe zij denkt. De hoofdpersonages zijn zonder veel poespas neergezet, puur, rauw en met momenten zelfs wat mysterieus. Matteo en Alice delen de passie maar waar Alice hem op een voetstuk plaatst, blijft Matteo ondoorgrondelijk voor haar. Waar gaat deze ongeremde passie, die zowel pijnlijk als verslavend is, heen?

"…verliefd op het leven, verslaafd aan passie."

Door middel van flashbacks krijg je als lezer een goede kijk op de geschiedenis van dit bijzondere liefdeskoppel. Wat heeft er zich vijfentwintig jaar geleden voltrokken, hoe vond hun ontmoeting plaats en wanneer sprong de vonk over? Wat hebben ze samen gedeeld en vooral ook, wat is de reden geweest dat ze uiteindelijk niet bij elkaar zijn gebleven? Dit en meer wordt duidelijk tijdens het lezen van deze onstuimige liefdesgeschiedenis.

Opvallend is dat deze auteur gekozen heeft voor een internationale cast. Dat heeft tot resultaat dat er bepaalde karaktertrekjes typisch Italiaans of juist Belgisch zijn. Maar de universele passie die wordt gedeeld tussen Matteo en Alice, is sfeerbepalend. Dit alles speelt zich af met de typische kleurrijke mediterrane sfeer op de achtergrond, alles ademt magische hartstocht en Sicilië uit. Wanneer het verhaal je meeneemt naar bijvoorbeeld Berlijn, dan bén je daar ook echt. De beeldende beschrijvingen over de val van de muur is daar een mooi voorbeeld van. De Bernauerstrasse komt op papier tot leven. Knap gedaan.

Ines Enbrie is een Vlaamse auteur die met mooi taalgebruik een prachtig liefdesepos heeft geschreven. En zoals ik het graag zie, is het charmante Vlaams niet geschrapt in de eindredactie. Dat op zich is al een compliment waard want Vlaamse auteurs mogen fier zijn op hun taal en dat uiten in hun boeken. Het gebeurt helaas veel te vaak dat men zich laat verleiden, of gedwongen ziet tot het schrijven in het ABN terwijl het Vlaams juist van grote meerwaarde kan zijn. Want hoe aannemelijk is een Vlaamse hoofdpersonages als er in dialogen niets van hun oorsprong te vinden is? Daarom ben ik zeer in mijn nopjes dat De eerste sneeuw een roman is waarin de charme van de Vlaamse taal niet is weg geredigeerd.

Alles aan dit boek is mooi en vol overtuiging geschreven, echter toch vooral mooi vanwege haar klassieke eenvoud. En dat is een absolute kracht in dit verhaal. De auteur heeft een vanzelfsprekendheid élan die, dat wat niet wordt geschreven, toch verwoordt. Heel bijzonder. Het verhaal kruipt onder de huid, je voelt je betrokken en verscheurd. Daarmee is dit boek niet weg te leggen en heb ik het in één ruk uitgelezen. De plot is overigens minstens zo passioneel als het verhaal zelf.

Vijf sterren voor De eerste sneeuw.