Leugens, bedrog en een landhuis vol geheimen

Van Lulu Taylor had ik nog nooit iets gelezen. Haar boek ‘De Winterkinderen’ is eind 2016 uit gekomen en lag in de bibliotheek dan ook niet gewoon in de rekken. Een roman met een spannend kantje kan mij ook wel bekoren en de flaptekst trok me aan, dus ik nam het boek mee.

Toen ik begon met lezen werd ik wel een beetje teleurgesteld. Het verhaal ontspon zich maar traag en van sommige scènes zag ik echt niet in welk nut ze hadden. De schrijfstijl van Lulu Taylor sprak mij echter wel aan, waardoor ik toch getriggerd werd om verder te lezen. Stilaan begon ik te merken hoe het verhaal in een climax werd opgebouwd. Het trage tempo van de roman stoorde zelfs niet meer, maar droeg bij aan het begrip voor de karakters. Die zijn door Taylor trouwens heel goed uitgewerkt.

Het verhaal draait in eerste instantie om Dan en Olivia, die geen kinderen kunnen krijgen. Ook via IVF is dit moeilijk, omdat de kwaliteit van de eitjes van Olivia niet goed is. Een anonieme donor lijkt het enige redmiddel, maar dat ziet Dan niet zitten. Tot Fransesca, een oude schoolvriendin van Dan, het voorstel doet om haar eitjes te doneren. Alleen mag Olivia dit niet te weten komen. Door allerlei omstandigheden komen Dan en Olivia met hun kinderen op Rensington te wonen, dat eigendom is van Fransesca’s rijke man. En hoewel het niet de bedoeling was dat Fransesca zelf ook aanwezig is op het domein, is ze er wel. Dan gaan de poppen aan het dansen en komt niet alleen het verleden van Dan en Fransesca eindelijk aan het licht, maar ook dat van het landhuis Rensington…

Voor mij was het spannendste gedeelte in het boek de driehoeksverhouding tussen de drie hoofdpersonen, die je als lezer zelf voor raadsels stelt. Je voelt dat de relatie tussen Dan en Olivia niet helemaal zuiver is. Hij heeft haar nooit de hele waarheid vertelt over zijn schoolvriendin Fransesca. En wat er tussen hem en Fransesca aan de hand is, speelt gewoon tussen de regels door om de hele relatie te overheersen. Het is echter voornamelijk de nieuwsgierigheid naar wat er zich nu tussen die twee heeft afgespeeld wat je aan het boek gekluisterd houdt. Verder is de spanning vooral opgebouwd op basis van de vraag ‘Zal Olivia uiteindelijk de waarheid te weten komen’.

Wat het verhaal van het landhuis in deze roman komt doen, was mij eerst niet zo duidelijk. Het leek een verhaal dat zomaar tussen dat van Dan, Olivia en Fransesca kwam, maar het blijkt uiteindelijk een katalysator te zijn die alle leugens en bedrog aan het licht brengt. Het is deze plottwist die me uiteindelijk enthousiast gemaakt heeft over ‘De Winterkinderen’.

Als thriller is dit boek niet meteen een grote aanrader, maar als roman is het zeker de moeite waard!

Recensie oorspronkelijk verschenen op http://www.galabria.be