Strategisch

Garvin Pouw leidt zijn lezers eerst mee door de ontstaansgeschiedenis van Valtada in het vijfde boek van De kronieken van Azeria, Drakendoders. Lezers blijven vervolgens de reis en het pad van Vohan, Shutai, Aresta, en nu ook dus Emerin volgen. De diversiteit die in het vorige deel doorschemerde, komt steeds een beetje meer aan de orde. Hierbij komt gay zijn gestaag uit de verf. De vraag is of Nimf Shyna niet vrouwelijk is, al heeft Emerin, al dan niet subtiel, ook mannelijke trekjes. Opnieuw maken de karakters, met name de nieuwe personages, een gedegen groei door, waarbij ook eerdere trauma’s niet ongemoeid zullen blijven. Er is een aannemelijke aandacht voor gevoelens en emoties.
Ondertussen genieten Aresta en Shutai zelf van de nieuwe, lommerrijke omgeving, ook al moppert Aresta dat ze niet voor het panorama gekomen zijn. Dit is nogal hilarisch, want zo lijkt het alsof ze Pouw een beetje aan het terugfluiten is. De auteur geeft nou eenmaal graag hele kleurrijke beschrijvingen. De droge humor is dus nog altijd niet van de baan. Drakendoders laat tevens zien dat het vlies tussen gerechtigheid en wraak flinterdun is, en dat de draad tussen slachtoffer en dader eigenlijk heel rafelig is. Een verhaallijn dat betwist dat goed en kwaad niet altijd een grijs gebied kan zijn.
Het eindigt dan wederom in een sterke strategische cliffhanger, waarbij het lot van de karakters niet helemaal bezegeld lijkt te zijn. Een zesde slotdeel zal daarom dan ook niet kunnen uitblijven.