Kalmte

Het verhaal van Fluisterburcht begint met een prachtige quote over wat er zoal in elk begin ook zal ontkiemen. Jennifer Murgia hanteert opnieuw het perspectief van Rune, met een achtergrond van Beieren en Het Zwarte Woud van anno 1627, tevens een tijd waarin heksen met harde hand werden uitgeroeid. De manier hoe de verhaallijn zich ontpopt, straalt een bepaalde kalmte uit, ook al lijkt Rune zich rusteloos te voelen. De sfeer voelt tegelijkertijd ook een beetje griezelig aan, vooral als het perspectief meerdere malen even kortstondig naar de opvallende entiteit draait. Het boek blijkt al snel te zijn voorzien van de dieperliggende illusies, iets dat zich perfect voor het Halloween seizoen laat vangen. Voor lezers die niet veel met het heksenthema hebben, is het misschien niet altijd even begrijpelijk, al valt er prima een lering uit te trekken.
Uiteraard is het plot verbonden met Rune’s voorouders, waarin het lijkt alsof de illusies van eerder met haar een loopje lijken te nemen. Murgia lijkt het met Fluisterburcht opnieuw bij een tweeluik te houden, waarbij alles op een bevredigende manier wordt afgerond. Begin maar vast met het kerven van de pompoenen, want dit is een spookachtige en fascinerende rit. Zeer zeker een goede aanrader.