Opmerkelijke nieuwkomer

Giada Pavesi weet meteen de boekenliefhebbers in het hart te sluiten, want de auteur omschrijft de omgeving in Sterren en koper, het eerste boek in de serie van Het Verborgen Genootschap, meteen heel sfeervol. Het is een wereld waarin boeken welig tieren, het ritselen van papier de boventoon voert, en waarin de bibliotheek de favoriete plek is van protagonist Ambra Valmori. Er wordt ook meteen een intrigerend stukje achtergrondverhaal van het personage prijsgegeven.
Hoewel er in het begin veel informatie aan de lezer wordt verstrekt, en dit op een gedegen manier wordt verteld, sijpelt er ook een goede, meeslepende actie door de verhaallijn. Dit houdt de lezer bij de les, waardoor men onverhoopt wil weten waarom Ambra voor de tweede keer het mikpunt van ontvoering is. Het boek is daardoor moeilijkweg te leggen. Het is ronduit fascinerend omdat het doorspekt is met astronomische termen. Het verhaal voelt in de eerste plaats gewoontjes aan, totdat de protagonist het bestaan van magie ontdekt. In deze wereld heeft magie dezelfde basis als scheikunde, wat een boeiende insteek werd bevonden. Sterrenstof speelt hierbij een opmerkelijke rol. Wetenschap wordt in deze invalshoek op een intrigerende manier gebruikt. Er is sprake van zeer opvallende wezens, die meteen de aandacht van de lezer trekken. Later blijkt dat deze wezens een moleculaire afwijking in de huid hebben, ten opzichte van tovenaars. Zij worden dan weer geboren met een huidsubstantie die magie kan activeren, aldus de wereldbouw.
Het is een mix van (Portal) Fantasy met een vleugje Dark Academia, waarin het aspect enemy-to-lovers feilloos, al dan niet subtiel is toegepast. Het is een boek dat tevens de boodschap “wat onder de sterren gebeurd, blijft onder de sterren” heeft. De sterren en dus ook het koper hebben een betekenisvolle symboliek. Zoals het op de lezer overkomt, is er wellicht ook een verband tussen de opmerkelijke wezens en bloedmagie. Tot dusver komen er dan weer niet duivelse rituelen of iets dergelijks in de verhaallijn voor, en de insteek blijft gericht op wetenschappelijke magie.
Als de lezer altijd al heeft gedacht dat Venetië zo al heel magisch was, dan heeft Pavesi dit gevoel zeer zeker bij haar lezers naar het volgende niveau getild. Ze leidt de lezer dan ook naar een grimmig sinistere ontknoping, waarin de wetenschap en de magie een wel heel morbide draai heeft gekregen. Dit belooft weinig goeds voor de rest van de serie in de meest intrigerende zin van het woord. De serie over Het verborgen genootschap is daardoor ook een zeer opmerkelijke nieuwkomer in het genre gebleken.