Niet alles is zwart-wit

Het geheugen van de lezer wordt aaneensluitend opgefrist in Verstrikt, het derde deel van A.G. Howard’s Wonderland-serie. De zoektocht naar een opmerkelijke familiestamboom gaat ook hier onverhoopt verder. Ook in dit deel hanteert de auteur een serene vertelstijl. Er gebeuren opnieuw magische dingen, waaruit blijkt dat de fantasie van de schrijfster eindeloos is. Er wordt onder andere gerefereerd naar een monsterlijke Mary Poppins, en wordt er de draak gestoken met Humptie Dumptie. Insecten en nachtmerrieachtige spookwezens spelen ook een intrigerende rol. Er zijn wat morbide scenes over het oogsten van Nederlingharten. Wonderland- illusies worden tot in detail nauwkeurig weergegeven. Bestaande wezens worden in een ander perspectief gebracht.
Doordat Alyssa voortdurend tussen Jeb en Morpheus wordt geslingerd, is er een fascinerende love-triangle in de verhaallijn ontstaan, en dat wekt nog weleens heftige emoties op. Hoewel de protagonist steeds meer als een Nederling doet en denkt, zijn haar emoties en gevoelens dus heel menselijk gebleven. Haar doel om koningin Rood van haar troon te verstoten, maken Alyssa een ronduit vastberaden karakter. Het minidagboekje speelt hierbij een symbolische rol. Het verhaal laat tevens zien dat de draad tussen goed en kwaad erg rafelig is.
Howard drijft haar lezers naar een schrijnend plot, waarin een dilemma niet uit kan blijven. Hierbij is de keuze die ze heeft niet moeilijk. Alyssa wil haar magische krachten en haar greep op Wonderland niet verliezen. Uiteraard is de slechterik in deze kwestie bijzonder sluw, en deze persoon zal er dan ook alles aan doen om haar zin te krijgen, ook als ze daarvoor heel Wonderland met behulp van een magische pandemie moet uitroeien. Een list en een wending steken de kop op, en laat de spanning nog maar eens tot een hoogtepunt komen. Uniek is hoe schilderingen bepaalde scenes tot leven brengen in de verhaallijn, en hoe er uit dit talent magie wordt geput.
Een boek waarin weer eens tot uiting is gekomen, dat niet alles zo zwartwit hoeft te zijn, en er genoeg ruimte is voor het grijze gebied. De serie eindigt dan ook op een hele voldane manier, waarin stof tot nadenken niet uit kan blijven.