Bepaalde elementen kwamen niet helemaal uit de verf....

Op een hete zomerdag in 1968 verdwijnt de 9-jarige Tommy spoorloos uit het door nonnen gerunde weeshuis Coram House. 50 jaar later is zijn verdwijning nog steeds niet opgelost. Als truecrime-auteur Alex Kelley gevraagd wordt een boek te schrijven over het weeshuis – en de misstanden die zich daar afspeelden – grijpt ze die kans met beide handen aan.
Dan wordt het lichaam van een dode vrouw gevonden. Alex vermoedt dat de sleutel in deze zaak ligt bij het mysterie rondom Tommy. Het is een race tegen de klok om het bewijs te vinden, voordat ze zelf het volgende slachtoffer wordt.

Oude weeshuizen met krakende zoldertrappen en kille nonnen die zich ophouden in de schaduw om je te betrappen op ondeugdzaam gedrag. Geen enkel kind was er veilig en kreeg er de liefde waar ze zo hard naar op zoek waren. Ook Tommy niet, geen haan die er naar kraaide toen hij spoorloos verdween. En zo zijn er wellicht nog veel kinderen in de geschiedenis van de weeshuizen in Canada, Ierland en ja zelfs België ...

De auteur Alex Kelley mag als ghostwriter het verhaal brengen van de kinderen die in Coram House verbleven maar stuit al snel op weerstand. Het domein wordt angstvallig bewaakt door de bouwpromotor en ze krijgt amper de kans om het weeshuis te bezoeken en in gedachten de rennende voetstappen te horen van honderden kinderen.

Alex toont wat ze waard is en voert koppig haar eigen onderzoek, waarmee ze zich niet populair maakt bij haar contactpersoon van de plaatselijke politie.

Het schrijfproces voert de toon in dit boek, Alex die getuigen interviewt en de stoffige oude documentatie doorspit. Overal waar Kelley komt ligt er bijna een lijk aan haar voeten, ze maakt zich telkens verdacht door op de plaatsdelict aanwezig te zijn. Telkens weer een overleden verdachte die hun geheimen mee nemen in de dood. Een tikkeltje ongeloofwaardig soms ...

Voor mij persoonlijk was dit een te traag boek, de juiste elementen waren zeker aanwezig maar dat spannende gevoel waarbij je weet dat er iets staat te gebeuren ontbrak. Het verhaal kabbelt eerder en kent geen hoge pieken.

Ik miste naast het graven in het verleden vooral meer mysterie in de griezelige oude gangen van het weeshuis. Dat ze meer dingen aan het licht zou brengen dat de inwoners van Vermont na jarenlange stilte verdienen om te weten.

Wel een mooie gedachte dat Bailey Seybolt alle kinderen die in weeshuizen hebben geleden, met dit boek terug onder de aandacht bracht.

Bedankt @vbkbelgie voor het recensie exemplaar.