Lezersrecensie
Zo puur zo mooi !
Na twee bekroonde thrillers over de afdeling Vermiste Personen richt Sofie Delporte haar blik nu op de mensen die verdwijnen. In “Niets gaat voorbij” schetst ze met empathie en precisie portretten van mannen en vrouwen op een kantelpunt in hun leven, op zoek naar de verhalen achter de onheilspellende woorden: ‘Sindsdien ontbreekt elk spoor’.
September 1995, het land oefent een enorme druk uit op de politiediensten na meerdere onopgeloste verdwijningszaken van jonge meisjes. Onder leiding van Alain Remue wordt de Cel Vermiste Personen opgericht als antwoord op deze donkere bladzijde uit onze geschiedenis.
Ontvoering, weggeplukt worden uit je warme gezin en niemand die weet waar je bent en of je nog thuis komt. Ik weet nog dat het mij als 10 jarige enorm bezig hield, je kon niet naast de opsporingsberichten kijken van Julie, Mélissa, Ann en Eefje ... een land in tranen allen op zoek naar antwoorden.
Maar het bleef niet enkel bij de slachtoffers van Dutroux, jaarlijks raken zoveel mensen vermist. Sommigen zien geen uitweg meer of raken verdwaald in hun eigen gedachten, anderen zijn op het verkeerde moment op de verkeerde plek en soms wil men gewoon niet gevonden worden. Al deze mensen hebben een gezicht, een naam en vaak ook een familie ...
In "Niets gaat voorbij" worden we geconfronteerd met enkele fictieve verhalen maar uit het leven gegrepen. Doordat er hier gebruik wordt gemaakt van kortverhalen voel je des te meer de snelheid waarmee iets kan gebeuren maar ook hoe het abrupt kan eindigen.
Soms was ik nog niet "klaar" met de personages en wilde ik meer over ze weten, hoe het nu verder moest en wat ze dreef om te doen wat ze gedaan hebben, wie hun pad kruiste ... maar de familieleden die achterblijven weten dit ook niet. Wat een eyeopener, dat de wereld er de volgende dag gewoon hetzelfde uitziet ook al is je kind, echtgenoot, vriend, collega of moeder vermist.
Een beklijvend eerbetoon aan ouders, familieleden, het team achter De Cel Vermiste Personen en Child Focus. Die reeds jarenlang werken aan complexe zaken waarbij hun verstand vaak al datgene weet wat het hart nog moet ontdekken.
Bedankt Alain Remue voor al de kinderen en mensen die je thuisbracht, maar ook voor al diegene naar wie je bleef zoeken.
Bedankt @borgerhofflamberigts @sofiedelporte voor het recensie exemplaar
September 1995, het land oefent een enorme druk uit op de politiediensten na meerdere onopgeloste verdwijningszaken van jonge meisjes. Onder leiding van Alain Remue wordt de Cel Vermiste Personen opgericht als antwoord op deze donkere bladzijde uit onze geschiedenis.
Ontvoering, weggeplukt worden uit je warme gezin en niemand die weet waar je bent en of je nog thuis komt. Ik weet nog dat het mij als 10 jarige enorm bezig hield, je kon niet naast de opsporingsberichten kijken van Julie, Mélissa, Ann en Eefje ... een land in tranen allen op zoek naar antwoorden.
Maar het bleef niet enkel bij de slachtoffers van Dutroux, jaarlijks raken zoveel mensen vermist. Sommigen zien geen uitweg meer of raken verdwaald in hun eigen gedachten, anderen zijn op het verkeerde moment op de verkeerde plek en soms wil men gewoon niet gevonden worden. Al deze mensen hebben een gezicht, een naam en vaak ook een familie ...
In "Niets gaat voorbij" worden we geconfronteerd met enkele fictieve verhalen maar uit het leven gegrepen. Doordat er hier gebruik wordt gemaakt van kortverhalen voel je des te meer de snelheid waarmee iets kan gebeuren maar ook hoe het abrupt kan eindigen.
Soms was ik nog niet "klaar" met de personages en wilde ik meer over ze weten, hoe het nu verder moest en wat ze dreef om te doen wat ze gedaan hebben, wie hun pad kruiste ... maar de familieleden die achterblijven weten dit ook niet. Wat een eyeopener, dat de wereld er de volgende dag gewoon hetzelfde uitziet ook al is je kind, echtgenoot, vriend, collega of moeder vermist.
Een beklijvend eerbetoon aan ouders, familieleden, het team achter De Cel Vermiste Personen en Child Focus. Die reeds jarenlang werken aan complexe zaken waarbij hun verstand vaak al datgene weet wat het hart nog moet ontdekken.
Bedankt Alain Remue voor al de kinderen en mensen die je thuisbracht, maar ook voor al diegene naar wie je bleef zoeken.
Bedankt @borgerhofflamberigts @sofiedelporte voor het recensie exemplaar
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van ssst_just_one_more_chapter
Gesponsord
Madison is de perfecte vrouw, met het perfecte gezin en het perfecte leven waar iedereen van droomt. Alleen is het één grote leugen... Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
