Het einde van alles

Wat als alles wat we kennen plots wegvalt? Wat als we het gemak van internet, elektriciteit en alle moderne ontwikkelingen moeten missen? In dit verhaal maken we kennis met de bewoners van een klein eiland in het midden van de oceaan. Buiten schapenteelt en visvangst zijn ze sterk afhankelijk van de import die wekelijks per schip binnenkomt, want er groeit amper iets op het eiland.

We leren Unnar kennen, een kleine jongen die momenteel door zijn grootmoeder wordt opgevangen, want zijn ouders zijn even naar het vasteland. Wanneer hij op verkenning gaat in het bureau van zijn vader, breekt hij per ongeluk diens wereldbol. Een groot schuldgevoel overmeesterd hem. Niemand had echter de verschrikkelijke storm voorspelt waar het eiland enkele seconden later door geteisterd wordt, waardoor het hele huis wordt weggeblazen. Meerdere huizen worden vernield, telefoon- en sattelietverbindingen vallen uit en velen laten het leven.

De paniek slaat toe. Wanneer enkele dagen later blijkt dat de boot met hun wekelijkse voedsellevering niet meer toekomt en ook de luchthaven geen vliegtuigen meer signaleert, slaan de eilandbewoners aan het hamsteren. Auto’s verkommeren want de brandstof geraakt op. De ministers op het eiland krijgen het ene probleem na het andere te verwerken: de elektriciteit werkt niet meer, er kan geen contact meer gelegd worden met het vasteland, het voedsel geraakt op, er is geen geld meer in omloop, de medicijnenvoorraad in het ziekenhuis slinkt zienderogen,... Het wordt een ware survival of the fittest.

We maken kennis met een toevloed aan personages: de winkeluitbater, café-uitbater, hoteluitbater, weerman, ministers, verpleegster, schapenhoeder, en zo verder. Hoewel dit in het begin verwarrend is, vormen zij wel ieder voor zich een cruciaal onderdeel in het verhaal. Ze leren samenwerken en samen overleven en doen hierbij beroep op hun kennis.

Het verhaal voelt soms wat Bijbels aan. Zo zijn er bijvoorbeeld de verschillende tijdssprongen in het verhaal die steeds verwijzen naar “de tijd na de storm”, wat vergelijkbaar is met onze verwijzing van de tijd “Na Christus”. In het begin volgen de we de eilandbewoners steeds in sprongen van enkele weken na de storm, maar deze tijdsperioden worden steeds langer en beslaan op den duur enkele maanden of zelfs jaren. Hierdoor wordt het soms wat langdradig, maar op die manier zien we de personages wel sterk ontwikkelen. De kleine Unnar aan het begin van het verhaal wordt een volwassen man die zich net als zijn voorvaderen weet te redden op het eiland. Ook de verschillende problemen waarmee ze doorheen de jaren worden geconfronteerd, lijken een verwijzing te zijn naar Bijbelse plagen.

Naast de momenten van hoop, zoals de komst van een grote grienden-school en het plan om zeilboten te maken en naar het vasteland te trekken, kent het verhaal vooral momenten van eenzaamheid en radeloosheid. Waarom keert niemand terug? Waarom krijgen ze geen contact met het vasteland? Heeft heel de wereld deze storm meegemaakt? Zijn er nog anderen of zijn zij werkelijk ‘het laatste land’? De gebroken wereldbol van aan het begin komt doorheen het verhaal verschillende keren terug, wat vaak voor een triest moment zorgt. Er komen herinneringen aan vroeger naar boven, het doet denken aan een wereld waar ze niet langer deel van uit maken, alsof ze letterlijk zelf uiteengevallen zijn.

Als lezer blijf je eenzaam en reddeloos achter met verschillende vragen, net zoals de overlevende eilandbewoners eigenlijk. Anna Threes laat je stilstaan bij het feit dat al wat je kent plots voorbij kan zijn. Hoewel het verhaal sterk is uitgewerkt, creëert het niet de sfeer die ik ter ontspanning wil lezen. Hoewel er wel momenten van geluk zijn, worden deze minder sterk uitgewerkt dan de tegenslagen. Voor de liefhebbers van apocalyptische rampen is het een must-read, maar voor mij mist het wat vaart en optimisme.