Nieuwsgierigheid en achterdocht

Stillhouse Lake vormt het eerste deel van de Gwen Proctor-reeks. Gwen leeft ondergedoken met haar twee kinderen. Identiteiten en adressen die steeds veranderen moeten haar behoeden voor het altijd op de loer liggende gevaar van een groep internethaters die zich tegen hen heeft gekeerd. Haar echte naam is immers Gina Royal, ex-vrouw van de beruchte seriemoordenaar Melvin Royal. Jarenlang heeft haar man op een gruwelijke wijze vrouwen vermoord in hun bloedeigen garage, die voor de rest van de familie verboden toegang was. Het is voor de haters dan ook moeilijk te geloven dat Gina – a.k.a. Gwen – hier niets van afwist. Na verschillende jaren van ondergedoken leven, heeft ze eindelijk haar rust gevonden aan Stillhouse Lake. Ze neemt weinig tot geen mensen in vertrouwen want niets is het risico waard dat haar ware identiteit bekend wordt. Aan deze rust komt echter prompt een einde wanneer er een lijk gevonden wordt in het meer, waarbij de doodsoorzaak veel gelijkenissen vertoont met de werkwijze van haar man. Is haar ware identiteit ontdekt? Heeft iemand het op haar familie gemunt?

Rachel Caine gaat van start met een sterke proloog waarin we samen met Gina Royal het gruwelijke geheim van haar man leren kennen. De omschrijving van het lijk dat bij toeval gevonden wordt, is schokkend bloederig en misselijkmakend. De toon is gezet voor wat beloofd een spannende thriller te worden. Of niet...?

De veelbelovende lokzinnetjes op de achterflap maken hun verwachtingen echter niet helemaal waar. Waar een supersnelle thriller wordt beloofd, gaat het verhaal echter voor een lange tijd zijn trage gangetje. Na de proloog zijn we immers opeens vier jaar verder en leren we Gina en haar kinderen kennen onder een schuilnaam, ondergedoken voor haar ex-man en de internethaters. De focus blijft lang liggen op het paranoïde karakter van Gina/Gwen, wat al snel vervelend overkomt. Er werd gekozen voor relatief grote hoofdstukken, waardoor de vaart niet echt in het verhaal komt. Daarnaast is het ook even wachten op de eerste bommetjes die Rachel Caine weet te lossen.

Een pluspunt is dat het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief. Hierdoor beleef je als lezer alles vanuit het oogpunt van de paranoïde Gwen/Gina. Een slimme zet van Rachel Caine, want hierdoor krijg je niet echt hoogte van de andere personages. Net als Gwen/Gina ben je achterdochtig, niemand is te vertrouwen. Je weet immers niet wie er allemaal tot de internethaters behoort, of wie op de hoogte is van haar ware identiteit.

Het is maar de vraag of dit boek nu nagelbijtend spannend is. De spanning is hier eerder gebaseerd op een soort nieuwsgierigheid naar wie het nu op haar familie gemunt heeft en op een achterdocht die je als lezer creëert ten aanzien van de verschillende personages in het boek. Hoewel de spanning lang op zich laat wachten, weet Rachel Caine er op het einde toe toch enkele verrassende plottwists in te verwerken. Of dit een niet te missen nieuwe thrillerreeks is durf ik niet te verkondigen, daarvoor geef ik eerst deel twee nog een kans.