Meeslepend verhaal in een wispelturig jasje

De beste fictie is de fictie waarvan je denkt dat het autobiografisch is en het is het dan niet. Nou ja, dat geldt niet voor elk boek, maar ik moest eraan denken na het lezen van 'In mijn ogen draag ik wolken'. Het verhaal is heel aangrijpend: 15-jarig meisje moet van haar moeder en stiefvader Kabul verlaten om het vege lijf te redden, terwijl iedereen aan wie ze herinneringen heeft achterblijft. En dat is dan maar het korte verhaal.
Knap in dit boek vind ik dat de wolken in die ogen niet direct gaan over dat wat Widá in Afghanistan heeft meegemaakt, maar dat juist die wolken maar niet willen openbreken en haar daarom haar hele leven in de weg zitten. Los van al het verdriet dat Widá meeneemt uit Afghanistan.
Het wispelturige zit in de Kabul-Nederland-lijn die vermengt wordt met de reis van de volwassen Widá naar Athene. Door brieffragmeneten en dagboekfragmenten is het soms even schakelen en zit je als lezer niet altijd goed in het verhaal. Dat wekt verwarring en dat heeft het werk helemaal niet nodig. Het verhaal is verder namelijk best knap gecomponeerd. Alleen dat eind, dat wás er ineens. Aan de andere kant: het einde had ook zó een heel ingewikkelde langdradige kant op kunnen gaan, en dat heeft Karimi weten te voorkomen...