Autobiografie van een ander

Rusland, 1944-1949. De Duitstalige Roemeen Leo is gedeporteerd naar Rusland om mee te werken aan de heropbouw van wat de Duitsers er tijdens de Tweede Wereldoorlog vernietigd hebben. Hij verblijft 5 jaar in een kamp, geen concentratiekamp maar toch zijn terreur en honger alomtegenwoordig. Meermaals ziet hij de dood in de ogen, maar sterven doe je niet wanneer je wil en bij voorkeur niet aldaar in de winter zo blijkt...
Ervaringen die je zelf niet hebt meegemaakt op zo'n manier literair vormgeven als Herta Muller doet, dat is grote klasse! Ademschommel lijkt wel een autobiografie van een ander (vergeef me deze contradictie). De taal staat centraal, maar gaat niet ten koste van de inhoud. Muller verzint prachtige woorden (veloverbeentijd, hongerengel en ook ademschommel is er zo een) en gebruikt zinnen en oneliners die je zelf had willen uitvinden. De honger is alomtegenwoordig, samen met de hallucinant creatieve manieren die de hoofdpersoon aan de dag legt om die te verdrijven, dit alles verpakt in een ongezien rijk en beeldend - soms poëtisch - taalgebruik. De hoofdstukken zijn kort en volgen elkaar meestal chronologisch op, hoewel er soms flash-forwards zijn naar het heden. Een weinig beschreven thema - gedeporteerde etnische Duitsers die langs de Donau in het Roemeense Banaatgebied woonden - wordt met dit boek met sprankelende taal uit de vergetelheid gehaald door de Nobelprijswinnares.