Rauw, eerlijk en ontnuchterend portret van een vrouw die wankelt

"Er is het lijf in haar dromen, dat op de één of andere manier altijd dun is. Niet omdat ze droomt van dun zijn. Kato weet eigenlijk niet of ze wel zonder haar dikke lijf zou kunnen."

Het gaat niet goed met Kato. Ze worstelt met de wereld, en verdooft zich door te eten. Véél te eten. Dat ze daardoor niet voldoet aan het schoonheidsideaal, is voor haar niet zozeer het ergste, zoals bovenstaande quote illustreert. Maar het is wel waarop ze beoordeeld wordt. Wanneer Kato op aanraden van haar huisarts op therapie gaat voor 20 weken, verloopt dat niet van een leien dakje.
Dit boek geeft een pijnlijk maar vrij accuraat beeld van iemand met een depressie en eetprobleem, zonder scrupules maar recht voor de raap. Ontnuchterend, eerlijk, soms tenenkrullend, maar het gaf me wel enkele verhelderende inzichten: ik heb immers ook een bewogen geschiedenis met eten en een gecompliceerde relatie met mijn lichaam (gehad). Het hielp mij in ieder geval mijn vetrolletjes wat meer te omarmen, en ik vind het moedig hoe schrijfster Eline Van Wieren in haar debuut een atypische protagonist kiest: daarvoor alleen al veel lof.
En trouwens: een heerlijke cover en titel, wat mij meteen aantrok toen ik dit boek zag liggen bij de boekhandel. Graag gelezen!