“Niemand weet er toch van?”

Boekenweekgeschenk – Spannende Boeken Weken 2018

“Niemand weet er toch van?” lezen we al op blz. 22 in hoofdstuk 4 getiteld “Voor de moord” en we weten dus eigenlijk al waar de dader(s) gezocht moeten worden.

Er wordt een lijk van een jonge man gevonden in de rozentuin van het Vondelpark in Amsterdam. Zijn schedel is ingeslagen.
Er zijn twee verhaallijnen:
1. Het rechercheursduo Maya Oliphant en Bulut Kaya worden op deze zaak gezet. Zijdelings wordt beschreven dat Maya lesbisch is en Bulut van Turkse afkomst. Beiden vertegenwoordigers van minderheden die daar regelmatig hinder van ondervinden, vooral Bulut.
2. De 18-jarige Lilian Lely die meedoet aan de nationale zangwedstrijd Nederlands Nummer 1 van RLT die gesteund wordt door haar moeder Hetty in deze “moordende” concurrentiestrijd tussen de deelnemers, daartoe vooral ook aangemoedigd door de producenten van het programma. Een triest detail uit het privé leven van de deelnemer doet het altijd goed bij de publieksstemming… Van haar is het begincitaat van mijn recensie.

Deze twee verhaallijnen alterneren. Ze lopen ahw gelijk in de tijd op, maar niets is dus minder waar. De moord is al geschied en de recherche onderzoekt, maar bij deze hoofdstukken staat niet vermeld: Na de moord.

Duidelijk is dus in welke kring de dader(s) gezocht moet worden, maar het hoe en waarom is nog niet helemaal duidelijk.
De aandacht wordt door Dietrich nog wel wat afgeleid door meer te gaan speculeren op de aanwezige homohaat en potenrammers in het Vondelpark. De ex-vriendin en haar agressieve nieuwe vriend komen in beeld en die hebben eigenlijk ook wel een motief. De gokverslaving van de jonge man speelt daarbij zeker een rol. Zijn collega’s zijn niet allemaal zo lovend over hem. En zeker niet onbelangrijk wat doen mensen, wat hebben zij er voor over om in de schijnwerpers te staan, geld te verdienen. Gaan zij echt over lijken? Toch zijn deze zijlijnen nauwelijks spanning verhogend.

Dietrich heeft in een interview aangegeven meer lezers en vooral ook jongeren te willen bereiken door het schrijven van dit Boekenweekgeschenk. Hij heeft zijn schrijfstijl aangepast. Kortere zinnen, e.d. Een mooi streven! Maar ook een moeilijke opgave om in 96 bladzijden een volmaakte thriller te schrijven, lijkt me.

Kortom, BARST beschrijft een amateuristische chantage, verwerkt in een professioneel uitgewerkte plot, maar met een weinig verrassende afloop. DRIE STERREN.