Lise

...”Alsof het zomaar over mij zou mogen draaien ineens. Maar al zo lang ik mij kan herinneren doe ik eigenlijk alles alleen, heb ik beseft en ik ben bang dat ik moet toegeven dat ik hulp nodig heb. Iemand die niet bang is van mijn bang-zijn.
Ze zeggen dat liefde over loslaten gaat maar ik wil zo graag vastgehouden worden als wapen tegen vallen, als steun tegen bij gewankel, als intentieverklaring van iemand die er is en wil blijven. Ik wil zo graag onmisbaar zijn. En ik weet niet of ik dat mag vragen, of ik dat wel waard ben. Want iedereen tot nu toe heeft mij verlaten of was er bij het begin eigenlijk niet echt. En het klinkt waarschijnlijk pathetisch en ik besef dat dit een vraag aan een lief zou moeten zijn, maar dat heb ik niet en het wordt dringend, vrees ik.” p. 415

Dit laat zien wat het probleem is waar Lise mee worstelt haar leven lang, als kind omdat haar ouders egoïstisch zijn en haar gebruiken om te klagen over hun eigen leven. Lise probeert degene te zijn die het gezin bij elkaar houdt maar gelukkig wordt ze er niet van.

Ook als volwassene en arts-assistent is laat ze haar leven nog bepalen door de eisen die anderen aan haar stellen zonder de moed of de kracht te hebben om haar grenzen te bewaken. Haar ouders doen nog steeds een beroep op haar, haar broer gaat zijn eigen weg en haar geliefde verlaat haar.

Het besluit om te vermagering is een sterk besluit maar ook daar weet ze geen grens te bepalen, in tegendeel ze is er trots op dat ze zichzelf zo kan controleren, zo trots dat ze zelfs de vriendschap ervoor op het spel zet. De enige die haar bevestigd is een narcistische cardioloog die geil wordt van haar kinderlijfje... je vraagt je af.

De auteur ziet kans om het leven van een lief en braaf meisje goed te verwoorden, zonder sentimentaliteit wordt haar leven beschreven en als lezer zie ik hoe ze zich laat manipuleren mede omdat ze niet geleerd heeft om haar eigen gevoel serieus te nemen en er van uit te gaan dat de ander het moeilijk heeft en dat zij misschien dat leven iets dragelijker kan maken.

Dat zich dat voortzet in haar volwassen leven is niet verwonderlijk als je het nooit geleerd heeft en dan nog in een setting waar een sterke hiërarchie heerst en “zorgen voor” belangrijk is met daarin het opzij zetten van je eigen gevoelens. Als ze dan ook nog in het enige waar ze zelf controle over heeft, wordt verweten dan past haar niets anders om door te gaan: dit is van haarzelf.

Ik heb het boek met mededogen gelezen en vooral haar laatste hulpvraag greep me aan.

In het streven om misbruik van kinderen op meerdere manieren te beschrijven is de auteur in mijn ogen geslaagd. Er zijn zoveel manieren waarop kinderen geremd worden in hun ontwikkeling omdat ouders niet inzien dat kinderen ook daarin steun en een positief voorbeeld nodig hebben. En dat is ook misbruik.





.