Tja ..

Na het gisteren uitgelezen te hebben, blijven gemengde gevoelens over. Het is duidelijk dat veel lezers Het Achtste Leven een geweldig boek vinden. Ik niet.

Het verhaal van deze kluif is wel indrukwekkend. Eigenlijk is het het verhaal van het Georgië van de afgelopen 100 jaar, verteld aan de hand van de geschiedenis van de familie Jasji. En dan vooral van de vrouwen daarvan. Het historische aspect is interessant, ik wist er niet al te veel van. Het was een gruwelijke eeuw voor Georgië, dat dan ook nog eens twee van de meest verwerpelijke historische figuren produceert: Stalin en Beria. Deze twee spelen een duidelijke rol in de roman. Een vondst van de schrijfster daarbij is dat ze deze twee tot op bijna de allerlaatste bladzijde uit ontzag niet bij naam noemt.

De hoofdpersonen, bijna allemaal vrouwen, maken de meest afschuwelijke dingen mee. Dat kan hele mooie boeken opleveren (lees "Leven en Lot" van Vasili Grossman, prachtig!), maar dat doet het in dit geval niet. Ik krijg geen band met de Jasji's, ik zie ze niet levend voor me. Het is drama zonder geloofwaardigheid. En dan heb ik het niet over de historische ontwikkelingen, die kloppen ongetwijfeld, maar wel over de karakterbeschrijvingen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Tolstoj is Haratischwili niet in staat karakters te schetsen die direct levend voor je staan, die je meteen zou herkennen als je ze op straat tegenkomt. Vergelijking van dit boek met Oorlog en Vrede vind ik dan ook onterecht en ongepast.

Is het misschien een typisch vrouwenboek? Dat zou inderdaad een deel van de verklaring kunnen zijn. Ik vond Oorlog en Vrede ook veel mooier dan Anna Karenina. Want ook Anna is een beetje te veel met zichzelf bezig, vond ik. Nee, neem dan Levin, die pakt tenminste aan.

Uiteindelijk de beoordeling toch verlaagd van 4 naar 3 sterren. Voor de personen en het verhaal 2 sterren (de stijl van de schrijfster spreekt me echt niet aan), voor de historische context 4.