Vloek der ouden

Recensie van:
Vertellingen van het Noordland
Vloek der ouden
Deel 2
Auteur :
Lammert J. van der Harst
Lammert Jan van der Harst (1988) is van jongs af aan groot fantasy liefhebber. In 2013 is hij begonnen met het schrijven van zijn eerste roman. Door zijn organische schrijfvorm laat hij het verhaal, de wereld en de personages zichzelf ontwikkelen, niet gebonden aan een reeds uitgedacht plot of andere verwachtingen. Door het ‘grote mensenleven’ verdween het manuscript voor lange tijd naar de achtergrond. Maar het verhaal wilde zich laten vertellen, en dus begon hij in 2019 opnieuw te schrijven. Hij ontdekte daarin zijn grote passie, met als resultaat zijn debuut Keten der Vriendschap, het eerste deel uit de Registers van het Noordland.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Zilverspoor en Natascha van Limpt in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour.
Uitgeverij: Zilverspoor
Genre: fantasy
Cover en flaptekst:
Ik zie de beeltenis van een draak gevangen in goud. Op wat lijkt een eeuwenoud boek.
De flaptekst prikkelt mijn zintuigen roept me om opnieuw op avontuur te gaan.
Quote:
Wat ga je doen als we terug zijn?’ vroeg Yorn.
Floran bleef voor zich uit staren. ‘Hoe bedoel je?’
‘Als we tegenover de moordenaars van je vader staan, wat kan ik dan verwachten?’
De prins oogde onbewogen en kalm. ‘Mijn vader stierf voor de stad. Voor de ogen van haar inwoners. En niemand, maar dan ook niemand, greep in.’ Hij keek Yorn aan. ‘Ik weet niet wat ik ga doen als ik terug ben. Zonder mijn vader en Erwyn… Het zal nooit hetzelfde zijn.’ Yorn boog zijn hoofd lichtjes. ‘Zie mijn vraag niet als een gebrek aan respect, maar ik wil weten wie er naast mij staan op het moment dat het op een gevecht aankomt. Je zult niet de eerste zijn die door zijn emoties wordt overmand en daarmee anderen in gevaar brengt.’
‘Ik was de kroonprins van het Noordland. Nu ben ik niets meer dan een vluchteling op een schip.’ Floran slikte. ‘Natuurlijk zit ik vol met woede en verdriet. Wat mij nog het meest raakt, is dat mijn vaders volk zich tegen hem heeft gekeerd. Een belegering door honderdduizend Zuiderlingen was een zegen geweest vergeleken met een dergelijk verraad.’
‘En toch ga je met ons terug naar de plek van jouw verdriet.’
‘Wat moet ik anders? De rest van mijn leven in Holm doorbrengen?’ Floran schudde zijn hoofd. ‘Ik moet terug. De mensen hebben mij nodig. Althans, die gedachte houdt me op de been. Als we er zijn, weten we pas waar we mee te maken hebben, dus tot die tijd probeer ik me niet druk te maken.’
‘Dan wordt het hoog tijd dat je je daar eens druk over gaat maken.’ Yorn draaide zich om en keek over het water. Het moment om in actie te komen, komt snel dichterbij.
Mooie tekst:
Met de dood van de koning op hun netvlies gebrand, wagen Jona en de anderen de overtocht over zee. Niet wetende wat hun op de eilanden te wachten staat.
Het verhaal:
Met de dood van de koning op hun netvlies gebrand, wagen Jona en de anderen de overtocht over zee. Niet wetende wat hun op de eilanden te wachten staat, laten ze de hete adem van de Orde achter zich. De normaal praatgrage Maro zondert zich steeds meer af, alsof het vooruitzicht van hun bestemming hem angst inboezemt. Amelie regeert met ijzeren hand, terwijl ze geduldig wacht op de komst van haar heer. Als ze wordt verrast door de komst van diens zoon, wacht haar een ongemakkelijke confrontatie. Na al haar offers aan het hogere doel, blijkt het pad dat ze jarenlang onvermoeibaar volgde dood te lopen. In het Zuiderland bereiden ze zich voor op de toenemende dreiging van de bannelingen. De Zuiderlingen moeten vrezen voor de wraak van zij die de oude magie beheersen. Haran haast zich naar Palisië om daar op zoek te gaan naar de Registers van het Noordland, in de hoop dat die hem leiden naar een antwoord op het gevaar.
Mijn leesbeleving:
Na het ontzettend spannende en intrigerende eerste deel Keten der Vriendschap waarin ik kennis maakte met een veelvoud aan personages die een plek veroverden in mijn hart (Floran, Jona, Frederik, Maro) bevindt ik mij gelijk terug in hun wereld als ik de eerste zinnen lees van dit deel. Tranen over het verliezen van dierbaren heb ik van mijn wangen gewist. Met goede moed en vertrouwen verder al voel ik overal huiveringen nu het kwaad lijkt te triomferen.
Daar waar zij de eerste onwennige stappen zetten aan land waar sommige van het gezelschap nog nooit geweest zijn maar waar een ander de ene na de andere herinnering op voelt komen en die ook met mij als lezer deelt, loop ik in hun kielzog mee. Opnieuw zorgt Lammert Jan ervoor dat hij kleine kruimels van het verhaal strooit. Net genoeg om mij geboeid door te laten lezen. Niet gelijk alles ontvouwt. Dat mysterieuze, dat aan de hand meenemen geeft me een kriebel van ongeduld en spanning. Net als in deel een. Die voortdurende wervelwind aan gebeurtenissen. Van tevoren weet je niet hoe de gebeurtenis afloopt.
Eeuwenoude magie die wakker gekust wordt om het onheil te verdrijven. De kracht van vriendschap en samenwerking overstijgt zelfs het eeuwenoude geloof van wie vijand is en wie de held mag spelen. Maar toch voelde ik ook hier continu die sluimerende ondertoon wie kun je wel en niet vertrouwen.
Opnieuw zijn de personages gedetailleerd en levensecht uitgewerkt. Ik leerde ze nog beter kennen en waarderen. De dialoog verdiepte zich nog meer. Het perspectief vanuit diverse oogpunten is ook nu interessant. Datgene wat eeuwenlang geleden in gang is gezet, is dat heden ten dage nog te stoppen of moet je met de zogenaamde flow mee?
Ook nu is de opbouw van het verhaal diepgelaagd en overtuigend. Voert het me naar uithoeken waarvan ik het bestaan nog niet kende. De weg naar de plot gaat gepaard met grote offers, hobbels en kuilen. Niemand komt ongeschonden uit de strijd.
De plot is huiveringwekkend maar maakt ook nieuwsgierig naar deel drie.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Opnieuw geboren van een verhaal vol plotwendingen, avonturen, een wervelwind aan gebeurtenissen, het zoeken naar de sleutel van het alles overheersende mysterie. Bevindt het zich boven, onder of naast je of voor je? Door te overleggen, krachten en kwaliteiten te bundelen je verder dan nietsontziend je wapens laten beslissen.
Het is ook een verhaal waar mensen uit hun eigen schaduw stappen en hun verborgen krachten en nut in het leven doen ontdekken en gebruiken. Om de kennis en wijsheid van hen die eeuwig zwijgen alsnog toe te passen. Van waarde te laten zijn.
Dit vond ik een mooie quote om mee af te sluiten:
‘Het leven draait niet om bezittingen of eer. Aan het einde van jouw pad denk je enkel terug aan alle bijzondere dingen die je hebt meegemaakt, de plekken die je hebt bezocht en de avonturen die je hebt beleefd.’
Opnieuw een diepe buiging voor auteur en woordkunstenaar Lammert Jan van der Harst.
Zilverspoor en Natascha van Limpt hartelijk dank dat ik mee mocht doen met de blogtour.