Acceptatie vs. zelfacceptatie

Wobie sluit je in je hart. Een jongen die 'druk' is, en daar op school last van heeft omdat zijn leraren en klasgenootjes daar last van hebben. Ik vond dit gedeelte van Wobie's verhaal eigenlijk het meest interessant omdat het een inkijkje in het schoolleven geeft dat voor velen herkenbaar kan zijn.

Wobie is behalve druk ook zoekende. Hij heeft al snel door dat hij zich moet aanpassen aan de andere kinderen, maar dat druist tegen zijn gevoel in. De zelfacceptatie dat hij er niets aan kan doen en dat hij nu eenmaal op jongens valt is de kern van dit boek. Omdat het zo autobiografisch is weten we allemaal dat het goed zal aflopen, maar de weg daar naartoe is vol hobbels. In korte hoofdstukken lezen we over scenes uit Wobie's leven. Net als zijn vriendinnengroep leven de lezers met hem mee.
Het is bijna tragisch dat een kind van zulke ruimdenkende ouders toch zoveel moeite heeft om zich uit te spreken tegenover die ouders. Omdat ik ook een ouder ben vraag me ik me af hoe ik het beter zou kunnen doen dan Wobie's ouders, maar realiseer ik me ook dat er eerst een innerlijke strijd gevoerd moet worden.

Het thema (zelf)acceptatie en emancipatie van LHBTI's is een belangrijke zaak. Wobie beseft al heel snel dat wat hij zou willen verboden is in zekere landen. Als dit boek kan bijdragen aan meer (zelf)acceptatie dan verdient het alle eer.