Net niet

Peter Buurman schrijft voor televisie en 'De Speld'. Na een kort verhaal gepubliceerd te hebben levert hij met "Een goede nachtrust" zijn romandebuut af. Deze korte roman heeft een voornamelijk zwartgekleurde kaft die meteen de toon zet: het verhaal zal zich afspelen in de nacht.

Gedurende één nacht maakt de lezer kennis met een aantal uiteenlopende personages. De belangrijkste zijn de naamloze inbreker en zijn naamloze slachtoffer. Hier is een van de weinige keren dat we iets meer meer te weten komen over de personages, want de schrijver vertelt van het behoorlijk absurdische bureau voor inbrekers waarvoor de hoofdpersoon werkt. Maar het is allemaal nét niet absurdisch, komisch of tragisch genoeg want de schrijver verlegt vrij snel de aandacht naar andere personages in zijn roman.
Een andere belangrijk karakter is de actrice van een langlopende soapserie, Floor. Zij heeft de hulp van een slaapcoach moeten inroepen. Waar de naamloze inbreker juist 's nachts actief is zou zij liever slapen. In de nacht werken er meer mensen met wie we kennis maken, zoals de jongen uit de shoarmatent of de barista's en klanten van een koffiehuis.

Naarmate het verhaal vorderde verwachte ik iets Groots en Meeslepends, of fraaie inzichten omdat dit boek aangeprezen wordt vanwegde de 'droomlogica van Haruki Murakami'. Net als Murakami is het taalgebruik van Peter Buurman helder en sfeervol, maar het mist mijns inziens het 'doorleefde' van een Murakami. Peter Buurman blijft meer op de oppervlakte. Als aan het eind de verhaallijnen bij elkaar komen denk ik dat daar meer van te maken geweest zou zijn.