Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Abrikozenjam

Edith 03 november 2017
Elisabetta is een oude Joodse vrouw. Als enige van het gezin heeft ze de oorlog overleeft. Haar hele leven lang is ze in haar ouderlijk huis (in Wenen) blijven wonen. Zo lang ze zich kan herinneren staat er een abrikozenboom in haar tuin. De lucht van de vruchten voeren haar gedachten naar vroeger; naar haar familie, haar geheime liefde en de vreselijke oorlog. Op een dag krijgt de vrouw een nieuwe onderhuurster, Pola. Het meisje heeft net als Elisabetta een moeilijk leven achter de rug. Het contact tussen de vrouwen komt moeizaam op gang. Maar wanneer ze elkaar beter leren kennen worden hun levens in elkaar geweven.

De beurse abrikoos
Beide hoofdpersonen zijn beschadigd. Elisabetta door de oorlog en het verlies van al haar geliefden, Pola door de situatie thuis. De achtergrond van Pola had wat mij betreft wat uitgebreider besproken mogen worden. Het is me niet helemaal duidelijk geworden wat er nu precies met het kind aan de hand was.

De smakeloze abrikoos
Als de oorlog al in volle gang is en heel Joods Europa voor hun leven vreest komt de vader van Elisabetta met een schildpad thuis. De kinderen geven het beest de naam Hitler. Als het nu een vals kreng geweest was had ik de naam nog enigszins kunnen begrijpen, maar Elisabetta is echt dol op het dier. Hierdoor komen er dus zinnen voor in het boek die ik nogal smakeloos vind. Blz 83: Ik hield zielsveel van Hitler. Hij was de enige die geduldig naar me luisterde, terwijl hij me met grote goudkleurige ogen aankeek, en hij knipoogde naar me als hij een frambozenblad uit mijn hand trok. Mijn vader had een Jodenster op zijn schild gekrast, zodat duidelijk was dat hij bij ons hoorde, bij de familie Shapiro. Nou mijn vader had het dier uit nijd in de pan met kokende abrikozenjam gesmeten!

De ingrediënten
In het boek vind je de volgende thema’s terug: vergeving, familiebanden, oorlog, (gebrek aan) liefde en eenzaamheid. Verder draait het boek om abrikozenjam. De geur van de jam, de aanblik van de jampotjes en de abrikozenboom voeren Elisabetta terug naar het verleden. Blz 183: Zoveel smaak hebben de abrikozen nog nooit gehad. Zoet en bitter. Eigenlijk is het verhaal ook zo opgebouwd. Het ene moment lees je zoete herinneringen, het volgende moment zijn de herinneringen bitter.

De ontbrekende ingrediënten
Ik had graag wat meer informatie gelezen over de dochter en kleindochter van Elisabetta en over de tijd na de oorlog. Verder ben ik niet zo dol op een open einde. In dit geval al helemaal niet. De pot met abrikozen jam uit 1944 wordt opengemaakt. Een pot met een wel heel bijzonder ingrediënt….. Ik bleef maar piekeren over de afloop.

Door elkaar geroerde hoofdpersonen
Het verhaal leest vrij lastig. De schrijfster schakelt steeds over naar een ander hoofdpersoon. Zo lees je over Elisabetta, dan weer over Pola. Of dit nog niet lastig genoeg is spelen er ook twee Rahels een belangrijke rol. Elizabetta praat met haar overleden zus, Rahel. Ik dacht in het begin dat de vrouw dement was of dat het er in huis spookte. Maar Rahel fungeert als een soort geweten voor Elizabetta. Pola’s vriendin heet ook Rahel. Aangezien niemand anders, in het begin van het verhaal, het kind lijkt waar te nemen dacht ik dat Rahel een fantasievriendinnetje was. Overigens weet de schrijfster aan het eind van het boek het mysterie van de twee Rahels prachtig te onthullen. Dit maakt een hoop goed!

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Edith