Ontknoping die je van je sokken blaast

Eva Nagelkerke is het pseudoniem van de zusjes Alexandra en Victoria Nagelkerke. Onder de naam Eva Monté werkten ze al eerder samen, hun spannende romans ‘Te koop’ en ‘Zwaartekracht’ werden goed ontvangen. Met ‘Stille wateren’ maken ze een nieuwe start en zijn ze genomineerd voor de Hebban Thrillerprijs 2020.

Sophie is bijna dertig en woont nog bij haar ouders. Hoewel de spanning te snijden is en iedereen heel de tijd op eieren loopt, heeft Sophie geen andere keuze. Zij draagt immers de gevolgen van een afschuwelijke gebeurtenis tien jaar geleden. Hoewel ze haar straf heeft uitgezeten, is het vrijwel onmogelijk een nieuwe start te maken, want alleen onder strikte voorwaarden is ze ‘vrij’. Hoewel Sophie nog steeds vrij labiel is, wil ze uitzoeken wat er indertijd precies gebeurd is. De twijfels zijn te groot geworden en ze heeft totaal geen herinneringen aan wat ze precies gedaan heeft.

‘Stille wateren’ kent twee verhaallijnen, een in het heden (2018) en een in het verleden (2008-2009). De hoofdstukken waar we het leven van de volwassen Sophie volgen, zijn talrijk en kort en er is een alwetende verteller aan het woord. Ze worden afgewisseld met stukken informatie uit het verleden, die verteld worden vanuit de gezichtspunten van Sophie, haar toenmalige huisgenote Annet en diens vriendje Willem. Wat doorheen het hele boek opvalt, is de beklemmende sfeer die er altijd en overal hangt wanneer Sophie in de buurt is.

De eerste helft van het boek is bijna traag te noemen. Echt veel sympathie kun je niet opbrengen voor het hoofdpersonage en je vraagt je heel de tijd af waar alles heen gaat. En toch wordt de spanning stilletjesaan opgebouwd. Niet alles is wat het lijkt, maar hoe zit het nou precies? Het duurt lang voor je dat te weten komt, want op vrijwel elk moment kan het verhaal nog alle kanten uit. Geduld is een schone zaak.

Het is onmogelijk onbewogen te blijven bij dit boek. Alle emoties passeren de revue bij de lezer: onbegrip, frustratie, ongeduld, verbazing en ongeloof. Het ene moment heb je medelijden met Sophie, even later wil je haar door elkaar schudden omdat ze zo passief is. En die moeder van haar wil je het liefste door het raam gooien. Bij het vormgeven van de personages is goed werk verricht, bijna allemaal zijn ze vlijmscherp neergezet. Wat er in hun hoofd omgaat, is van het grootste belang voor het boek. ‘Stille wateren’ wordt met recht als een psychologische thriller omschreven.

Tot op zekere hoogte zie je de ontknoping aankomen. Denk je. Want dan weten de auteurs je alsnog te verrassen. En die finale ontknoping? Om duimen en vingers bij af te likken, zo ontzettend goed!