Lezersrecensie
Geweldig idee dat onvoldoende uitgewerkt wordt
Het is serieus schrikken, want plots gaat de zon uit. Overal ter wereld wordt het pikdonker en niemand weet wat er aan de hand is. Precies twaalf minuten duurt deze situatie, genoeg om wereldwijd paniek te zaaien. De politieke leiders van onze aardbol zien er meteen een complot van hun tegenstanders in. Wanneer het – na wat een eeuwigheid lijkt - weer licht wordt, verschijnt op een schoolterrein ergens in Amerika een mysterieuze vreemdeling. Hij blijkt Joe te heten en beweert de zoon van God te zijn. Hij is naar de Aarde gekomen om leiding te geven aan een groep wetenschappers die plannen gesmeed hebben om de stervende planeet te redden. Lerares Sophie, die Joe op het bewuste schoolterrein leert kennen, zal samen met hem een grote rol spelen in het boek.
Het idee achter ‘Zeg maar Joe’ is fantastisch. Klimaatverandering, uitgeputte grondstofvoorraden, machtsmisbruik en eigenbelang, het zijn dingen die leven bij het grootste deel van onze aardbevolking. Alleen… we staan erbij en kijken ernaar. En doen weinig of niets. Of je nu al dan niet in een god gelooft (of die nu God of Allah of nog iets anders heet), hoe geweldig zou het niet zijn als we onder leiding van één charismatisch figuur al die problemen effectief konden oplossen?
De uitwerking van het idee loopt iets minder vlot, want het boek is ‘klaar’ voor Joe echt daadkrachtig kan worden. We lezen over de relatie tussen hem en Sophie, over de groep wetenschappers en over de presidenten van Amerika, Rusland en China, inclusief hun achterban en inlichtingendiensten. Joes project komt maar niet op gang, want daarvoor is de medewerking van de geestelijke en politieke leiders van deze wereld nodig. Alleen denken die laatsten – wie had het anders verwacht - vooral aan zichzelf en doen ze er alles aan om Joes plannen te dwarsbomen.
‘Zeg maar Joe’ is een idee van Nederlander Martin van Es, die voor het schrijven van zijn boek een beroep deed op Andrew Crofts, een Engelstalige ghostwriter. Het boek is daarom eerst uitgegeven als ‘Call me Joe’ en daarna in het Nederlands vertaald (niet door Van Es). De schrijfstijl laat zich omschrijven als vlot leesbaar en makkelijk verteerbaar. De auteurs hebben het wat dat betreft de lezer makkelijk gemaakt, je leest het boek in geen tijd uit.
Met Joe en Sophie kent dit boek twee originele en aantrekkelijke personages. Je leeft ontzettend met hen mee: Sophie, een jonge vrouw van deze tijd die helemaal in de ban is van Joe, en dan Joe zelf die soms verrassend goed op de hoogte is van het reilen en zeilen in onze wereld, maar op andere momenten ontroerend naïef is. Het merendeel van de andere personages zijn ofwel inslecht, de politieke leiders voorop, terwijl met name de wetenschappers zowat zonder uitzondering een goede inborst lijken te hebben.
‘Zeg maar Joe’ gaat uit van een geweldig idee, maar haakt af net wanneer het interessant wordt. Een heel lange, weliswaar boeiende, aanloop die uiteindelijk nergens heen gaat.
Het idee achter ‘Zeg maar Joe’ is fantastisch. Klimaatverandering, uitgeputte grondstofvoorraden, machtsmisbruik en eigenbelang, het zijn dingen die leven bij het grootste deel van onze aardbevolking. Alleen… we staan erbij en kijken ernaar. En doen weinig of niets. Of je nu al dan niet in een god gelooft (of die nu God of Allah of nog iets anders heet), hoe geweldig zou het niet zijn als we onder leiding van één charismatisch figuur al die problemen effectief konden oplossen?
De uitwerking van het idee loopt iets minder vlot, want het boek is ‘klaar’ voor Joe echt daadkrachtig kan worden. We lezen over de relatie tussen hem en Sophie, over de groep wetenschappers en over de presidenten van Amerika, Rusland en China, inclusief hun achterban en inlichtingendiensten. Joes project komt maar niet op gang, want daarvoor is de medewerking van de geestelijke en politieke leiders van deze wereld nodig. Alleen denken die laatsten – wie had het anders verwacht - vooral aan zichzelf en doen ze er alles aan om Joes plannen te dwarsbomen.
‘Zeg maar Joe’ is een idee van Nederlander Martin van Es, die voor het schrijven van zijn boek een beroep deed op Andrew Crofts, een Engelstalige ghostwriter. Het boek is daarom eerst uitgegeven als ‘Call me Joe’ en daarna in het Nederlands vertaald (niet door Van Es). De schrijfstijl laat zich omschrijven als vlot leesbaar en makkelijk verteerbaar. De auteurs hebben het wat dat betreft de lezer makkelijk gemaakt, je leest het boek in geen tijd uit.
Met Joe en Sophie kent dit boek twee originele en aantrekkelijke personages. Je leeft ontzettend met hen mee: Sophie, een jonge vrouw van deze tijd die helemaal in de ban is van Joe, en dan Joe zelf die soms verrassend goed op de hoogte is van het reilen en zeilen in onze wereld, maar op andere momenten ontroerend naïef is. Het merendeel van de andere personages zijn ofwel inslecht, de politieke leiders voorop, terwijl met name de wetenschappers zowat zonder uitzondering een goede inborst lijken te hebben.
‘Zeg maar Joe’ gaat uit van een geweldig idee, maar haakt af net wanneer het interessant wordt. Een heel lange, weliswaar boeiende, aanloop die uiteindelijk nergens heen gaat.
1
Reageer op deze recensie
