Het moeras als moeder.

Kya is bijna haar hele leven alleen geweest. Haar moeder is op een dag zonder waarschuwing weggelopen en heeft haar alleen achtergelaten met haar beledigende en vaak afwezige vader. Kya wordt aan haar lot overgelaten in het kleine huis aan de rand van het moeras. Ze trekt zich terug in de plaatselijke moerassen en vindt daar haar nieuwe huis, waar ze opgroeit met het moeras als haar enige ouder. Haar hele leven wordt ze door de stadsmensen vermeden als een paria en heeft ze de bijnaam “het moerasmeisje”. Het is dan ook te verwachten dat zij de eerste is die de schuld krijgt wanneer een lokale jongen die ze sinds haar kindertijd kent, dood in de buurt van haar moerassen wordt gevonden.

De levendigheid waarmee Delia Owens als bioloog de moerasomgeving met al zijn schelpen, veren, beestjes en planten tot leven brengt heeft op mij veel indruk gemaakt. Het moeras komt door haar woorden echt tot leven. Het gedraagt ​​zich op een bepaalde manier bijna als een ouder voor Kya. Het voedt haar en beschermt haar en leert haar vaardigheden en waarden voor het leven. Kya leert veel van het moeras.

De overgang naar het moordmysterie en de berechting had ik niet echt aan zien komen. Toch was dat een spannende omslag die nog meer diepgang aan het boek gaf. Met een verrassende plotwending aan het eind.

Toch voor mij geen 5 sterren omdat het op een gegeven moment allemaal een beetje traag werd en ik meer moeite moest doen om door te lezen. Maar een mooie 4 sterren is het voor mij zeker waard!