Een prachtige en intens ontroerend verhaal. Een juweeltje dit boek! prachtig!! ♡

“ᴴᵉᵗ ᶻᵒᵘ ᵈᵘʳᵉⁿ, ʰᵉᵗ ᵒⁿᵍᵉˡᵒᵒᶠ. ᴵⁿ ᵍᵒˡᵛᵉⁿ ᵏᵒᵐᵉⁿ. ᴺᵒᵒⁱᵗ ᵛᵉʳᵈʷⁱʲⁿᵉⁿ. ˢᵗᵒᵏᵏᵉⁿᵈᵉ ᵃᵈᵉᵐ. ᴷʳᵃᵐᵖᵉⁿᵈᵉ ᵐᵃᵃᵍ. ᴴᵉᵗ ᵛᵘʳⁱᵍ ʷᵉⁿˢᵉⁿ ᵈᵃᵗ ʰᵉᵗ ⁿⁱᵉᵗ ʷᵃᵃʳ ⁱˢ. ᴴᵉᵗ ⁿⁱᵉᵗ ᵏᵘⁿⁿᵉⁿ ᵇᵉᵛᵃᵗᵗᵉⁿ. ᴼᵖⁿⁱᵉᵘʷ ᵉⁿ ᵒᵖⁿⁱᵉᵘʷ. ᴴᵉᵗ ⁱˢ ᵉᶜʰᵗ ᶻᵒ. ᴱᶜʰᵗ ʷᵃᵃʳ. ᴱᶜʰᵗ ʷᵃᵃʳ. ᴰᵉ ᵐᵃᶜʰᵗᵉˡᵒᵒˢʰᵉⁱᵈ ᵗᵉᵍᵉⁿᵒᵛᵉʳ ʰᵉᵗ ᵈᵉᶠⁱⁿⁱᵗⁱᵉᵛᵉ. ᴰᵉ ᵍᵉᵏᵗᵉ, ᵃˡᵗⁱʲᵈ ᵒᵖ ᵈᵉ ˡᵒᵉʳ."

De pijn, het verdriet, de machteloosheid van een groot verlies kerft de ziel. Maakt het hart zwaar. En altijd, altijd zal het bij je zijn. Generaties lang, wat je ook inzet of probeert het te verlichten...

Het is 1978 Louise staat voor het keukenraam. Er rijdt een vrachtwagen voorbij, vervolgens ziet ze haar Abel liggen. Zes jaar eerder werd hij geboren. Nu een jaar na het tragische ongeval komt Kjeld al bijna. Het was een strohalm, aangeven door de huisarts.

Over een kleine gemeenschap, van enkele gezinnen, wonend aan 'de dijk'. Over kleine Abel die wordt geschept door de buurman met zijn vrachtwagen, op de dijk. Over het verdriet dat zeer zeker ook de andere gezinnen treft, aan de dijk. Over hoe het gezin De Ridder op eigenwijze omgaat met dit grote leed en omgaat met de komst van de nieuwe baby. Vader Rijk verliest zich in zijn kunst, moeder Louise zoekt de buurman met de vrachtwagen op. En zus Jana raakt bevriend met een meisje uit een zwaar gereformeerd gezin, ook wonend aan de dijk. En dan is er Kjeld. Kjeld groeit op als het kind, dat geboren werd na de trachische dood van zijn broertje. Dit gegeven, samen met de gedeelde smart van ouders, zus en buren, vormt Kjeld zijn persoon, die in niets lijkt op zijn dode broertje.