Een verhaal dat zachtjes onder je huid kruipt.

Carley Fortune is inmiddels niet meer weg te denken uit het feelgoodgenre. Met titels als Ik zie je bij het meer en Elke zomer daarna bouwde ze een stevig fundament van zomerse romantiek, dromerige Canadese landschappen en personages die hun verleden onder ogen moeten zien. Een gouden zomer past perfect in die reeks. Dit is niet zomaar een liefdesverhaal. Het is een verhaal over gezien worden, door de ander én door jezelf.

Alice bracht ooit één zomer door in het huisje van haar oma aan het meer. Daar maakte ze de foto die haar carrière als fotograaf in gang zette. Inmiddels leeft ze vanachter haar lens, veilig aan de zijlijn. Maar het begint te knagen. Dus keert ze terug naar die plek van toen, in de hoop zichzelf weer een beetje terug te vinden. De rust is van korte duur, want daar is Charlie weer. De jongen van toen, inmiddels volwassen. Nog steeds charmant, maar ook serieuzer. En met meer invloed op Alice dan ze had verwacht.

Wie Elke zomer daarna heeft gelezen, herkent Charlie en een aantal bijpersonages. Toch voelt Een gouden zomer niet als een herhaling van zetten, maar als een verdieping. Waar Fortunes vorige boek draaide om het herstellen van fouten en het hervinden van een oude liefde, is dit verhaal introspectiever. Alice is gewend om te kijken, te observeren, maar deze zomer kijkt er eindelijk iemand terug. De romance tussen haar en Charlie ontwikkelt zich langzaam. Geen grote uitspraken of dramatische wendingen, wel een natuurlijke klik die zich in stilte opbouwt. Echt een typische slowburn.

Fortune schrijft op een manier die nergens opsmuk nodig heeft. Haar kracht zit in de eenvoud: korte zinnen en dialogen die precies goed aanvoelen. Ze bouwt haar verhalen rustig op, zonder dat het traag wordt. En hoewel het plot niet groots is, weet ze toch te raken. De setting aan het Canadese meer is sfeervol en beeldend uitgewerkt, zonder dat het er dik bovenop ligt. De hoofdstukken zijn kort, het tempo prettig en de stijl meeslepend.

Is het vernieuwend? Nee, niet echt. Maar dat hoeft ook niet. Het weet precies te brengen wat het belooft: een loom-zomers verhaal met een verrassend emotionele laag. Warm, gemoedelijk en een beetje nostalgisch. Een verhaal dat zachtjes onder je huid kruipt.