Beschrijvend en langzaam tempo

Het kaartenhuis van Katy Hays schaart zich onder de Dark Academia, een boekentrend dat bijna als een geheel eigen genre kan worden beschouwd. Het is geen fantasy, geen roman, geen thriller. Meer een mix van dat alles. Het speelt zich af in een academische setting met een vleugje gotische esthetiek en af en toe een beetje spanning. In combinatie met de prachtige limited edition omslag en sprayed edges, is dit intrigerende boek een lust voor het oog.

Ann Stilwell koestert hoge verwachtingen voor de zomer. Ze denkt een felbegeerde stageplek te hebben bemachtigd bij het Metropolitan Museum of Art in New York. Echter, de werkelijkheid blijkt anders te zijn: de enige beschikbare plek bevindt zich in een dependance van het museum, ergens in het noorden van New York, genaamd The Cloisters. Dit museum herbergt middeleeuwse kunstwerken en beschikt over een indrukwekkende tuin. Ann begint haar werk daar en wordt langzaam maar zeker opgenomen in de groep. Curator Patrick Roland, die geobsedeerd is door de geschiedenis van tarot, intrigeert haar enorm, en ze raakt eveneens gefascineerd door medestudent Rachel. Echter, wanneer Ann een verborgen set tarotkaarten ontdekt, blijkt Rachel een meedogenloze ambitie te hebben die ze ten koste van alles wil waarmaken.

Het idee achter dit plot is intrigerend en het begin van het boek bevestigt dit. Helaas blijkt al snel dat het verhaal nogal traag verloopt. De schrijfstijl van Hays is erg beschrijvend. Tot in detail weet ze alles in en rond het decor van het museum en de kunstgeschiedenis te omschrijven. Bijna op het poëtische af. Het is alleen niet duidelijk waar het verhaal naartoe leidt, waardoor het uiteindelijk wat langdradig wordt. Hays maakt veel gebruik van het innerlijke monoloog. Alsof de hoofdpersoon aan een soort kruisverhoor wordt onderworpen, deelt ze veel details. Heel veel details. Het onderwerp kunstgeschiedenis, en met name de geschiedenis van tarot, is een passend thema voor een Dark Academia zoals deze. Maar eerlijk gezegd moet je als lezer wel geïnteresseerd zijn in dit onderwerp. Het boek lijkt soms voornamelijk daarom te draaien. En dat komt de ontwikkeling van de personages niet altijd ten goede. Ondanks de overvloed aan innerlijke monologen is het moeilijk om de karakters echt te doorgronden. Pas ruim over de helft van het boek begint er enige opwinding te ontstaan, maar zelfs dat blijft vrij ingetogen. Ik miste spanning, duistere humor, iets dat me echt geboeid zou houden. Ik begreep de beweegredenen van de personages gewoon niet zo goed.

Boeken als deze hebben meer mysterie nodig. Misschien zelfs een snufje bovennatuurlijke elementen, om het zo wat avontuurlijker en spannender te maken. Het kaartenhuis komt helaas niet voldoende uit de verf. Maar voor wie van kunstgeschiedenis houdt en van slow pace boeken met een vleugje duisternis, is dit boek wel een geschikte keuze.