Een parel van een boek

Menig lezer zal zich Jenny Downham herinneren als de briljante auteur van de tranentrekker Voor ik doodga, welke tevens verfilmd werd in 2012. Dat zij haar schrijftalent nog eens zo imposant kon omzetten tot een prachtige vertelling, bewijst haar nieuwste roman Ontrafelen des te meer. Een parel van een boek dat de levens van drie generaties vrouwen in elkaar vlecht tot een ontroerend mooi verhaal.

De zeventienjarige Katie leeft samen met haar jongere broertje en alleenstaande moeder. Ze worstelt met haar identiteit en heeft weinig vrienden op school. Haar moeder Caroline is verbitterd en overbezorgd, en is verre van blij als haar eigen moeder onverwacht weer in haar leven opduikt. De eens zo flamboyante Mary schitterde al die jaren door afwezigheid. Katie en haar broertje hebben hun grootmoeder nooit gekend en wisten zelfs nooit van het bestaan van Mary af. Maar haar vergevorderde Alzheimer heeft haar tot een schim gemaakt van wie ze ooit was en wordt hiermee aan de zorg van haar enige dochter overgelaten. Mary heeft alleen nog wat losse puzzelstukjes van haar leven in haar herinneringen; een leven dat vol ups en downs is verlopen met alle gevolgen van dien voor haar dochter Caroline, zo blijkt gaandeweg het verhaal. Het verleden kent een voor Katie onbekende zere plek, waar zij graag de vinger op zou leggen. Ze helpt haar grootmoeder de gaten in haar herinneringen te dichten en leert hiermee ondertussen ook meer en meer over haar eigen moeder én zichzelf.

Downham vertelt in flarden het verhaal van de drie generaties, en ontrafelt op schitterende wijze een bijzonder familieverhaal van de jaren vijftig tot het heden. Ontstellende gebeurtenissen maken de familiegeschiedenis zwaar; ernstige dementie, gebroken huwelijken en depressie zijn immers geen sprankelende onderwerpen, toch is dit geen deprimerend of zwaarmoedig te lezen boek. Downham weet elk van de drie generaties leeftijdsadequaat tot leven te wekken en kan iedere emotie bijna voelbaar raak omschrijven.

De lezer voelt op bevlogen wijze mee met de prille identiteitscrisis van Katie, leert over de barmhartige omstandigheden in het jonge leven van Caroline en zoekt hartstochtelijk mee naar de vergane glorie van Mary. Uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes in elkaar tot een ontroerend mooi slot, dat de lezer met een glimlach en een traan tegelijk uit zal lezen. Als er één wijze les uit het boek te halen valt, is het wel dat er nooit slechts één waarheid is; een levensverhaal nooit in steen geschreven. Downham raakt de lezer met haar woorden in het hart en maakt indruk met haar uitmuntende talent voor schrijven, dat wederom een staande ovatie verdient!