Prachtboek!

De buitenjongen is in alles duidelijk een voorloper van De acht bergen. Het is voorzichtiger, eenvoudiger, maar evenveel doordrongen van die liefde voor de bergen en het romantische idee van eenzaamheid. Tijdens het lezen leefde ik mee met het hoofdpersonage, maar werd mijn aandacht vooral getrokken door de omgeving. De bergen, de hut, de dieren en de andere mensen. Zij die zo’n ander leven leiden dan de meesten van ons. Veel afhankelijker van de seizoenen en de natuur.

Terwijl ik deze recensie schrijf, besef ik dat ik de naam van het hoofdpersonage alweer kwijt ben. Maar hij is ook niet zo belangrijk in het verhaal, Cognetti legt de nadruk op het gevoel en de zoektocht. En hoe het hoofdpersonage, de jongeman, symbool staat voor iedereen die verlangd naar rust en avontuur, maar de stap niet durft te nemen om de wereld achter zich te laten. Tegelijk toont het ook hoe moeilijk het is om werkelijk alleen te zijn en op het einde van de dag blijkt, dat de mens hier misschien toch niet voor gemaakt is… Want doorheen het boek ontstaan er verschillende vriendschappen, zowel tussen mensen als tussen mens en dier.

Het is een boek dat je raakt, maar ook troost bied op een moeilijk te bepalen manier. Door Cognetti’s heldere en eenvoudige schrijfstijl, is het boek ideaal om in te ontsnappen. Je hoeft niet te denken, je mag je voor één keer gewoon laten leiden. Weg van de druk en stress die het dagelijks leven met zich meebrengt. Of het leven in de Alpen werkelijk zo idyllisch is als Cognetti omschrijft, betwijfel ik… maar een mens mag dromen, toch?

De belangrijkste les die Cognetti ons leert is dat wanneer we onze bekende, vertrouwde wereld ontvluchten en alleen de bergen in trekken we dit diep vanbinnen vooral doen omdat we onszelf ontvluchten. We willen allemaal herboren worden, ons opnieuw vinden in de natuur en dan blijkt dat we misschien toch niet zo gemakkelijk veranderen als we eerst dachten.