Realistisch dichtbij

We leven in 2049 wanneer de wereld getroffen wordt door een virus, waar ze geen oplossing voor hebben. Een groep wetenschappers wordt belast met de taak om de mensheid te reden in een steeds zieker wordende aarde. Wanneer alle pogingen uiteindelijk op niets uitdraaien, is er nog één laatste redmiddel, moederrobots die menselijke baby’s laten geboren worden en zullen opvoeden.
De robots zijn hier speciaal voor geprogrammeerd. Een van deze kinderen is Kai, hij groeit op in de woestijn met zijn robot moeder Rho-z, maar hij noemt haar Rosie, tot wanneer hij op een dag een ander menselijk kind tegen komt samen met haar moeder, samen gaan ze opzoek naar nog meer kinderen zoals hen.
Dan is er een nog een groep mensen die het virus hebben overleefd en de kinderen kost wat kost willen redden van de robots, maar is dit wel nodig? Brengen ze de kinderen op deze manier niet in gevaar?

Het boek is opgedeeld in twee delen, in het eerste deel krijg je als lezer heel veel informatie te verwerken. Waardoor het boek traag vordert, er komen ook veel personages aanbod, waarvan de benamingen soms verschillen en je even moet nadenken wie was dit nu ook weer.
Maar eens je aan deel twee zit, komt er vaart in het verhaal en is het moeilijk het boek opzij te leggen.

Het is in tijden van corona een zeer realistisch verhaal, een biologisch wapen dat ingezet wordt om de vijand te verslaan, het begint met hoesten, … het doet ons echt aan de tijden denken waarin we nu leven, daarvoor hoeven we niet naar 2049, dit zorgt er ook voor dat het verhaal heel begrijpelijk en aangrijpend is.
Je gaat je als lezer gaan voorstellen, dat dit allemaal mogelijk is.
Dit is en blijft natuurlijk een fictief verhaal, wat niet weerhoudt dat er al overheden bezig zijn met zo’n robots te maken, die onze kinderen kunnen baren, die robots aan het maken zijn met menselijk emoties.

Het verhaal heeft ook weer hoe een kind die niets anders gekend heeft dan zijn robotmoeder, aan een ‘machine’ gehecht geraakt wordt en hier een emotionele band mee krijgt, hoe de robot zelf ook leert van het kind, dit zorgt zeker voor de emotionele noot in het verhaal, die het zachter en minder technisch maakt.

Uiteindelijk heeft het boek mij aangenaam verrast en ben ik blij dat ik mij door deel één geworsteld hebt. Het heeft mij zeker een aantal leuke leesuurtjes bezorgd.