Een boek dat je leert een open houding aan te nemen

Melody is een meisje met Cerebrale parese, hierdoor kan ze zich nauwelijks bewegen en kan ze niet praten. De mensen om haar heen weten niet wat ze wel of niet snapt en ze wordt daardoor vaak behandeld alsof ze ook verstandelijk gehandicapt is. Dit is echter niet zo. Melody is een heel slim meisje en ze heeft zelfs een fotografisch geheugen.
Eigenlijk zijn haar ouders en haar geweldige buurvrouw de enige mensen die haar capaciteiten zien, maar helaas weten zij ook niet hoe ze Melody kunnen helpen.

Het boek is geschreven vanuit het oogpunt van Melody, hierdoor duik je echt in haar hoofd en ervaar je alle frustraties en problemen die gepaard gaan met haar handicap. Haar schaamte omdat ze niet zelf naar de wc kan, haar frustratie omdat ze in een klas wordt gezet waar ze alleen maar beziggehouden worden en weinig leren, haar verdriet omdat ze haar ouders niet kan vertellen hoeveel ze van ze houdt, haar boosheid als een leraar haar niet serieus neemt.

Het boek geeft inzicht in een wereld waar we weinig van weten en waarover, zeker ook in de Young Adult literatuur, niet of nauwelijks geschreven is. Ik vind het mooi dat er boeken zijn die ons vragen laten stellen aan onszelf. Hoe gaan wij om met mensen die niet kunnen praten, of die 'vreemde' bewegingen maken, in een rolstoel zitten? Wat zijn onze aannames en kloppen die wel?

Mijn enige bezwaar is dat het boek voelt als een jeugdboek. De hoofdpersoon is 11 jaar en zit op de basisschool. Dit is ook te zien in de schrijfstijl en het taalgebruik. Ik zou het boek dus zetten onder de jeugdboeken, maar vind het wel een aanrader voor alle leeftijden.