Rauw, heftig, eerlijk en herkenbaar

De Ierse Emilie Pine heeft een turbulente jeugd gehad met een afwezige alcoholistische vader. Ze was behoorlijk losgeslagen en gebruikte drugs en alcohol. Tot ze op een dag besloot dat het genoeg was. Ze had anderen zien sterven en koos voor zichzelf. Ze maakt haar school af en ging studeren en sloot zich af voor haar verleden. Maar het verleden liet haar niet los, dus ze begon te schrijven. Het verhaal over haar vader was het eerste en het bleef na het schrijven onaangeroerd liggen tot het door een vriend werd gevonden en gelezen. Het was goed, het was bijzonder en ze stuurde het in naar een uitgeverij voor fictie. "Als ze het niet willen, dan is het niet erg, want ze geven toch alleen maar fictie uit." Tegen alle verwachtingen in vonden ze het goed en wilden het uitgeven. Er moest nog wel meer worden geschreven en Emilie schreef vijf punten op waarover ze nu wilde schrijven. Dat werd de basis voor Alles wat ik niet zeggen kan.

Het boek werd een bestseller in Ierland en is inmiddels in twaalf talen vertaald. Het is een boek dat gelezen zou moeten worden door elke vrouw, en het liefst ook door elke man. Het is taboedoorbrekend en een eyeopener. De zeer persoonlijke verhalen van Emilie Pine raken je als lezer en het biedt mogelijkheden om te praten.

Alcoholisme, onderdrukking van vrouwen, patriarchie, ongewenst kinderloosheid, menstruatie, drugs, alcohol en seks, echt alle onderwerpen waarover te weinig wordt gepraat vanwege (aangeleerde) schaamte worden nu met naam en toenaam genoemd. In zes essays geeft Emilie Pine zich compleet bloot. Onverbloemde teksten, de realiteit op papier, dat is Alles wat ik niet zeggen kan.

Het is rauw, het is eerlijk en herkenbaar. Meer zeg ik er ook niet over: het is een boek dat iedereen gewoon zelf moet gaan lezen.