Minnesota

Toen ik hoorde dat Jo Nesbø een standalone thriller had geschreven, zag ik dat als het perfecte moment om eindelijk iets van deze veelgeprezen auteur te lezen. Ik had al zoveel goeds over zijn werk gehoord — dit was mijn kans om te ontdekken wat zijn boeken zo bijzonder maakt en niet middenin een serie in te stappen.

Minnesota blijkt niet zomaar een misdaadthriller te zijn. Het is een spannende, maar ook emotioneel gelaagde roman over Bob Oz, een rechercheur bij Moordzaken die niet bepaald populair is binnen het korps. Hij is een einzelgänger, getekend door zijn verleden en zijn eigen demonen. Alcohol, woede en een sluimerend gevoel van zinloosheid beheersen zijn leven. Bob is een afgeleefde, beschadigde en eenzame man, maar juist in zijn gebreken en kwetsbaarheid schuilt zijn menselijkheid. Nesbø maakt van hem een personage dat je — ondanks zijn harde buitenkant — warmte en begrip toewenst.

Jo Nesbø schrijft op een manier die je echt raakt, juist omdat hij niet alles benoemt. Hij suggereert meer dan hij vertelt; hij laat de lezer zelf voelen wat Bob niet zegt. Achter zijn droge opmerkingen en afstandelijke houding zit een man die worstelt met verdriet en onmacht. Die subtiele manier van schrijven maakt het verhaal aangrijpender dan wanneer alles uitgesproken zou worden.

De schrijfstijl voelt naturel en soepel aan, met korte, directe zinnen. De auteur gebruikt af en toe humor en zelfrelativering, waardoor het verhaal menselijker en geloofwaardiger wordt. Tegelijkertijd hangt er een melancholische, weemoedige sfeer over het geheel — Bob is een man die leeft met spijt en zelfinzicht, en dat voel je in elke scène.

Minnesota is daarmee niet alleen een thriller, maar ook een portret van een man op de rand van zichzelf, die worstelt met de vraag wat het leven nog waard is. Spannend, pijnlijk en verrassend teder — Jo Nesbø laat zien dat hij veel meer kan dan alleen moord en mysterie.