Grappig verhaal maar geen echte thriller.

Laten we één ding vooropstellen: Florence Grimes is geen moeder zoals je die op het schoolplein hoopt tegen te komen. Sterker nog, ze is precies het soort ouder waar je wel nieuwsgierig naar bent zolang ze maar niet naast jou kind in de klas zit. En dat is precies wat deze roman zowel vermakelijk als frustrerend maakt.

In Alle moeders haten mij volgen we Florence – ex-girlbandlid, chaoot, en moeder van Dylan – terwijl ze probeert te achterhalen wat er gebeurd is met Alfie, de vermiste pestkop van school. En natuurlijk, zoals je verwacht van Florence, gebeurt dit niet met logisch nadenken of een uitgewerkt plan, maar met veel impulsieve acties, shady keuzes en een flinke dosis morele twijfel.

Het boek probeert humor en spanning te combineren, en hoewel dat voor sommige lezers perfect zal werken, voelde het voor mij wat onevenwichtig. De schrijfstijl is vlot, met een sarcastische ondertoon die goed past bij Florence’s wereldbeeld, maar de grappen kwamen niet altijd aan. Ik merkte dat ik vaker met mijn ogen rolde dan lachte.

Toch moet ik Harman credits geven: ze durft een hoofdpersoon neer te zetten die allesbehalve ‘likable’ is. Florence is een soort wandelende ramp – je weet dat het fout gaat, maar je móet blijven kijken. En dat maakt haar ergens ook weer intrigerend. Haar liefde voor haar zoon voelt echt, en dat geeft het verhaal net genoeg emotionele diepgang om door te lezen.

De plot zit vol met twists (sommige beter geslaagd dan andere), en hoewel het mysterie-element nooit echt heel spannend wordt ( alleen de laatste hoofdstukken dan) , blijft het boeiend genoeg om het einde te halen.
Kortom: Alle moeders haten mij is geen thriller die je op het puntje van je stoel houdt, maar wel een boek dat je meeneemt in een chaotisch, absurd en bij vlagen grappig avontuur van een moeder die alles verkeerd doet – maar wel met de beste bedoelingen. Drie sterren, omdat het idee leuk is, de uitwerking soms grappig, maar de balans niet helemaal lekker zat voor mij.