Lezersrecensie
De chemie tussen de hoofdpersonen is bijna tastbaar.
Tamara Postma weet met "Alles wat ik aan je haatte" een onweerstaanbare enemies-to-lovers-romance neer te zetten die je vanaf de eerste bladzijde mee zuigt in het verhaal. De schrijfstijl is heerlijk vlot en meeslepend, waardoor je simpelweg niet kunt stoppen met lezen. Het verhaal is een perfecte cocktail van spanning, humor en emotie, met een flinke scheut chemie tussen de hoofdpersonages Jamie en Hazel.
Jamie en Hazel zijn elkaars absolute tegenpolen: waar zij een kleurrijke, chaotische levensgenieter is, is hij een serieuze workaholic met een obsessie voor dure horloges en alles wat strak en grijs is. Hun leven is vanaf hun geboorte met elkaar vervlochten door de bijzondere vriendschap tussen hun moeders, maar dat maakt hun onderlinge relatie er bepaald niet makkelijker op. Ze lijken elkaars bloed wel te kunnen drinken. Toch voel je als lezer vanaf het begin dat er iets broeit onder die constante strijd. De spanning tussen haat en liefde spat van de pagina’s af.
Wat dit boek zo fijn maakt, is de manier waarop Postma haar personages uitwerkt. Door het gebruik van wisselende perspectieven en goed geplaatste flashbacks, krijg je steeds meer inzicht in waarom Jamie en Hazel elkaar zo irriteren en waar hun afkeer vandaan komt. Tegelijkertijd ontdek je hun kwetsbaarheden, trots, en de pijn die ze met zich meedragen. Dit maakt ze niet alleen geloofwaardig, maar ook enorm herkenbaar. Je leeft met ze mee, je irriteert je aan ze, maar je kan niet anders dan van ze houden.
De chemie tussen Jamie en Hazel is bijna tastbaar. Het is frustrerend en romantisch tegelijk – je wilt ze bijna toespreken en zeggen dat ze elkaar niet zo moeten tegenwerken. Hun groei, zowel als individu als samen, is prachtig beschreven en zorgt ervoor dat je helemaal in het verhaal wordt gezogen.
Maar wees gewaarschuwd: "Alles wat ik aan je haatte" eindigt met een cliffhanger van jewelste. Toen ik de laatste bladzijde omsloeg, moest ik even op adem komen. Gelukkig is deel twee al beschikbaar, want na zo’n einde wil je maar één ding: meteen doorlezen.
Jamie en Hazel zijn elkaars absolute tegenpolen: waar zij een kleurrijke, chaotische levensgenieter is, is hij een serieuze workaholic met een obsessie voor dure horloges en alles wat strak en grijs is. Hun leven is vanaf hun geboorte met elkaar vervlochten door de bijzondere vriendschap tussen hun moeders, maar dat maakt hun onderlinge relatie er bepaald niet makkelijker op. Ze lijken elkaars bloed wel te kunnen drinken. Toch voel je als lezer vanaf het begin dat er iets broeit onder die constante strijd. De spanning tussen haat en liefde spat van de pagina’s af.
Wat dit boek zo fijn maakt, is de manier waarop Postma haar personages uitwerkt. Door het gebruik van wisselende perspectieven en goed geplaatste flashbacks, krijg je steeds meer inzicht in waarom Jamie en Hazel elkaar zo irriteren en waar hun afkeer vandaan komt. Tegelijkertijd ontdek je hun kwetsbaarheden, trots, en de pijn die ze met zich meedragen. Dit maakt ze niet alleen geloofwaardig, maar ook enorm herkenbaar. Je leeft met ze mee, je irriteert je aan ze, maar je kan niet anders dan van ze houden.
De chemie tussen Jamie en Hazel is bijna tastbaar. Het is frustrerend en romantisch tegelijk – je wilt ze bijna toespreken en zeggen dat ze elkaar niet zo moeten tegenwerken. Hun groei, zowel als individu als samen, is prachtig beschreven en zorgt ervoor dat je helemaal in het verhaal wordt gezogen.
Maar wees gewaarschuwd: "Alles wat ik aan je haatte" eindigt met een cliffhanger van jewelste. Toen ik de laatste bladzijde omsloeg, moest ik even op adem komen. Gelukkig is deel twee al beschikbaar, want na zo’n einde wil je maar één ding: meteen doorlezen.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van nathieleest
Gesponsord
Een Nederlander en een Française, twee talen, twee culturen. Twee werelden. Een arts en een studente kunstgeschiedenis. Louter tegenstellingen, maar één grote liefde. Groot genoeg?
