Een rauw debuut dat raakt en schuurt.

In Klaproos, het debuut van de Vlaamse auteur Linda Volders, duik je in het hoofd van Roos – een geadopteerd meisje met Afrikaanse roots – en haar broer Dimi, een jongen met een verstandelijke beperking. Twee stemmen, twee werelden, maar verbonden door hetzelfde gezin en dezelfde onrust.

Roos voelt zich verloren in het witte, warme nest waarin ze is opgegroeid. De liefde is er, maar ze kan hem niet aannemen. Ze voelt zich anders, buitengesloten, en worstelt met grote vragen over afkomst, identiteit en waar ze echt thuishoort. Die zoektocht maakt haar boos, scherp en soms ook manipulatief – iets wat haar broer Dimi aan den lijve ondervindt. Dimi wil haar helpen op zijn eigen pure manier, maar begrijpt niet altijd hoe.

Volders durft in dit boek pittige thema’s aan te snijden: adoptie, racisme en opgroeien met een beperking. Het is rauw en soms confronterend – en juist dat maakt het interessant. Vooral Dimi’s perspectief vond ik sterk en ontroerend. Hij bekijkt de wereld vanuit een kinderlijke eerlijkheid die je raakt.

De korte hoofdstukken en het eenvoudige taalgebruik maken dit boek toegankelijk, al moet je wel houden van de stevige straattaal die Roos af en toe hanteert. Voor sommige lezers – zoals mijn 15-jarige zoon – was dat nét wat te veel van het goede.

Roos is geen makkelijk personage: ze is boos, verward en soms ook oneerlijk. Maar ze is vooral een meisje dat zich onbegrepen voelt. Dat maakt haar niet altijd sympathiek, maar wel realistisch. Je voelt haar pijn – ook al begrijp je niet altijd haar keuzes.

Het einde. Dat blijft behoorlijk open en dat vond ik jammer. Ik had graag geweten waar Roos uiteindelijk terechtkomt, letterlijk en emotioneel. Toch is Klaproos een verhaal dat blijft haken – juist door de scherpe thema’s.

Een indringend jongerenboek dat je aan het denken zet, maar soms nét iets te ruw en onaf aanvoelt. Voor lezers die houden van echte verhalen, zonder roze brillen.