Indrukwekkend

Ik mocht dit boek lezen met de boekenreizigers leesclub.

Op de cover staat een kind voor een bunkerdeur. De ogen van het meisje kind staan in en in triest. De ogen van de jongen staan doorleeft. De bunkerdeur op de achtergrond is onheilspellend of is het hun toevluchtsoord? De soberheid straalt van de cover af.
Het verhaal is eerst als toneelstuk geschreven en gespeeld om nu vervolgens als boek verweven te worden.

Het verhaal start na de 1e wereldoorlog en wordt afgerond in 1974 ruim na de 2e W.O. We worden meegenomen in de levens van diverse kinderen in het weeshuis. Zij zijn allemaal door Paul Vermeren die afgestudeerd is als geneeskundige op verschillende manieren ontdekt en meegenomen naar het weeshuis om daar door de diverse zusters verder verzorgt te worden. Elk kind heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen kracht en gezamenlijk vinden ze de kracht om te overleven in het oorlogsgeweld van de 2e W.O.

Dieter bouwt het verhaal realistisch en geloofwaardig op en door de beeldende manier van schrijven zie je het allemaal voor je gebeuren en je voelt het verdriet van de kinderen die al op zo’n jonge leeftijd zulke trauma’s moeten meemaken. Stap voor stap wordt je als lezer door de jaren meegenomen en hoop je zo dat deze kinderen het zullen overleven.

Alles wordt in chronologische volgorde geschreven. De kinderen maken niet alleen diverse levensfases door, het dagelijkse leven gaat eveneens door: de gemoedelijkheid, de spelletjes, de taken en de ruzies ook in een bunker komt alles voorbij. De levendige manier van schrijven zorgt ervoor dat je het boek niet meer weg wilt leggen. Het einde is afrondend, maar had toch iets meer uitgebreid gemogen. Ik mis hier zeker een afronding van de kinderen per persoon in. Nu blijf je met wat vraagtekens achter.

Ondanks het onderwerp geeft het boek je enorm veel leesplezier. Af en toe zijn er spannende zeer meelevende momenten.