Leven in niemandsland...

Mila stuit op een interessante familiegeschiedenis als ze een verborgen kelder van een afgebroken hotel vindt. Al snel ontdekt ze dat er op deze plek iets vreselijks is gebeurd, maar voordat ze achter het ware verhaal komt moet ze eerst het vertrouwen winnen van de oorspronkelijke bewoners. De gebeurtenissen worden in chronologische volgorde beschreven. De twee verhaallijnen, het heden en verleden zijn tot een mooi verhaal verweven.

Het verhaal over het verleden sprak me het meeste aan. De familie Dressel woont in een niemandsland, het afgelegen Dresselbos in Sprechtsbrunn, gelegen in het Thüringer Woud in Oost Duitsland. Hier heeft ook de schrijfster een groot deel van haar jeugd doorgebracht. Je leest over de moeilijke tijd na de Tweede Wereldoorlog in hun voormalige hotel. Ze leven heel behoedzaam, constant alert om niets verkeerd te doen en hopen dat ze op hun geliefde plek mogen blijven wonen.
Generaties woonden hier jarenlang samen. Ze leven in een verboden gebied dat steeds kleiner wordt en de grenscontroles steeds strenger. Zullen ze het in verval geraakte hotel ooit weer kunnen openen en gasten mogen ontvangen? Een fatale beslissing zaait verdeeldheid in de familie en ze zullen nog jarenlang met de gevolgen hiervan moeten leven.

Tijdens het lezen van Heimweeland raakte ik steeds meer betrokken bij de familie Dressel en wilde weten wat er voorgevallen was, ik vond het soms zelfs een beetje spannend. Ik wist niets over dit soort gebeurtenissen in de voormalig DDR. Het is belangrijk dat deze zaken niet vergeten worden, onbegrijpelijk dat dit nog niet eens zo heel lang geleden kon gebeuren.