Geen topper

Maggie Stiefvater neemt de lezer mee naar 1942, een tijd waarin het draait om een strikte sociale ladder. In De luisteraars volgen lezers hotelmanager June Hudson, die voor een grote uitdaging komt te staan. De manier van schrijven doet hier en daar wat wollig aan. De lezer heeft een lastige taak als het om het volgen van de verhaallijn gaat. Af en toe voelt de lezer zich onverhoopt dan ook een beetje verdwaald. Dit kan de lezer onverbiddelijk op een zijpad zetten. Langzaam leert de lezer de karakters stukje bij beetje kennen, en het blijkt dat protagonist June een bijzondere gave heeft, waar ze zelden over praat. Agent Tucker op zijn beurt, heeft enkele verhalen over zijn tijd bij de FBI dat hem voor een deel heeft gevormd. Lezers gaan zich afvragen wie het karakter in kamer 411 is. Kortgezegd is het verhaal heel karakter gedreven, en ook dat maakt het bij tijden een uitdaging om de overige lagen in de verhaallijn af te pellen. Niet elke lezer zal de strekking en de insteek feilloos kunnen begrijpen.
Naarmate het verhaal vordert, krijgen lezers het sterke gevoel dat het meer een slowburn- boek is, waar je maar beter voor in de stemming kunt zijn. Het verhaal lijkt werkelijk nergens naartoe te gaan, ondanks die enkele mooi verwoordde omschrijvingen. De karakters neigen met het moment vervelender te worden, minder geliefd bij de lezer te willen zijn. Ze zijn stoïcijns, hebben weinig flair, en ook al is dit niet onwaarschijnlijk vanwege de tijdsgeest die in oorlog is gedompeld, het had allemaal iets meer body en werkelijke context mogen hebben. Het duurt even voor het geheim dat het hotel draagt zich ontpopt.
Het kan de lezer eerder in een readingslump doen belanden, dan de liefde voor lezen aanwakkeren. Zonde, want het verhaal zal veel boekenliefhebbers in de eerste instantie aanspreken. Helaas geen topper.