Lezersrecensie
Aan iedereen zit een luchtje
Zelden heb ik zo subtiel een thema als buitensluiting behandeld zien worden als in ‘Alaska’ van Anna Woltz. Aan iedereen zit een luchtje, en je moet soms behoorlijk graven om dat luchtje open en bloot in het licht te krijgen, Woltz slaagt daar fantastisch in.
Sven en Parker gaan, met al hun onzekerheden, naar de brugklas. Sven wil met een klapper zijn naam vestigen, en Parker lijkt in eerste instantie gewoon te leven zoals ze leeft. Als op de eerste dag Parker in haar enthousiasme net haar zwakte toont in de klas, ze blaft ‘Jingle Bells’, dat haar herinnert aan de hond die ze moest loslaten omdat haar broertje allergisch was, en Sven een epileptische aanval krijgt, zijn de rapen gaar en begint het voor beiden niet zoals bedoeld.
Dan ziet Parker dat Alaska, háár hond, de hulphond van Sven is, en ze verzint een plan. Dat Sven de zwakte van Parker in de klas uitvergroot, maakt het best pijnlijk. Al snel ontstaat er echter een situatie waarin de twee wél met elkaar kunnen praten, al is het niet standaard, en zeker niet in alle openheid.
Woltz legt in ‘Alaska’ bloot dat ieder mens zijn verhaal heeft, ieder ook zijn zwakte, en dat het aan ons is om dat op te pakken en door de eerste laag heen te prikken. Daar meer over vertellen zou het verhaal verklappen en dat wil ik echt niemand aandoen. Je moet hier echt zelf doorheen, en ook zelf de tranen voelen bij de poging van een brugklas om dat jongetje van Mars, dat steeds aan iedereen uit moet leggen hoe hij piest, zichzelf te laten voelen.
Absoluut een aanrader!
Sven en Parker gaan, met al hun onzekerheden, naar de brugklas. Sven wil met een klapper zijn naam vestigen, en Parker lijkt in eerste instantie gewoon te leven zoals ze leeft. Als op de eerste dag Parker in haar enthousiasme net haar zwakte toont in de klas, ze blaft ‘Jingle Bells’, dat haar herinnert aan de hond die ze moest loslaten omdat haar broertje allergisch was, en Sven een epileptische aanval krijgt, zijn de rapen gaar en begint het voor beiden niet zoals bedoeld.
Dan ziet Parker dat Alaska, háár hond, de hulphond van Sven is, en ze verzint een plan. Dat Sven de zwakte van Parker in de klas uitvergroot, maakt het best pijnlijk. Al snel ontstaat er echter een situatie waarin de twee wél met elkaar kunnen praten, al is het niet standaard, en zeker niet in alle openheid.
Woltz legt in ‘Alaska’ bloot dat ieder mens zijn verhaal heeft, ieder ook zijn zwakte, en dat het aan ons is om dat op te pakken en door de eerste laag heen te prikken. Daar meer over vertellen zou het verhaal verklappen en dat wil ik echt niemand aandoen. Je moet hier echt zelf doorheen, en ook zelf de tranen voelen bij de poging van een brugklas om dat jongetje van Mars, dat steeds aan iedereen uit moet leggen hoe hij piest, zichzelf te laten voelen.
Absoluut een aanrader!
1
Reageer op deze recensie