Vero las: Ferry Zandvliet- Souvenirs: Beter na Bataclan

Ik denk dat iedereen zich wel de aanslagen in Parijs herinnert die in november 2015 plaats gevonden hebben, waarbij ook enkele terroristen het Bataclan binnen gedrongen waren en op de bezoekers van het concert begonnen te schieten. De vier Nederlandse jongens die bij dit concert aanwezig waren, zaten al vrij snel na de aanslag bij Humberto Tan aan tafel in zijn talkshow RTL Late Night. Ik denk dat deze uitzending legendarisch is. Wij zaten de avond van de aanslag verbijsterd naar de televisie te kijken en toen deze vier vrienden bij Tan aan tafel zaten moesten we gewoon kijken. In de afgelopen jaren zagen we Ferry Zandvliet inderdaad nog wel eens op televisie en iedere keer waren we benieuwd hoe het met de vier vrienden ging. Toen ik zag dat Ferry een boek geschreven had hoefde ik niet lang te twijfelen. Dit boek had meteen mijn aandacht.

In het boek neemt Ferry ons mee terug in de tijd. Het boek is opgedeeld in twee gedeelten. Het eerste deel is ‘Bataclan’ en het tweede deel ‘Beter’. Echter het boek begint met twee prologen. Door de eerste proloog zit je meteen in het verhaal en wil je alleen maar verder lezen. Hij vertelt gedetailleerd over de aanslag. De tweede proloog gaat over de jeugd van Ferry en hoe hij eigenlijk, zoals hij zelf zegt, een boos mannetje is.

Het eerste deel van het boek ‘Bataclan’ gaat over de aanslag in de Bataclan, en de eerste dagen eromheen. De manier hoe hij door Véronique opgevangen werd en hoe de meeste media met hem en zijn vrienden Bob, Frank en Dexter omgaan, ongegeneerd contact met hun blijven opnemen en ongevraagd hun Facebookberichten gebruiken in de nieuwsberichten. Je hebt tijdens het lezen het gevoel alsof je zelf aanwezig bent. Ferry heeft zijn gevoelens zo goed over weten te brengen op papier dat ik het idee had alsof hij tegenover mij zat en mij vertelde hoe hij de aanslag ervaren had. Dit vind ik erg knap gedaan en ik kreeg regelmatig koude rillingen tijdens het lezen. Maar op andere momenten moest ik echt grinniken tijdens het lezen. Ik kan de sarcastische humor die deze vrienden hebben wel waarderen, maar ik kan me ook voorstellen dat dit sommige mensen afschrikt, maar dit heeft mij zelf ook nooit weerhouden om deze humor te gebruiken. Dit sarcasme houd je vaak ook op de been. En ik heb het gevoel dat dit bij de vriendengroep ook is.

Ook heeft Ferry regelmatig gebruik gemaakt van Whatsapp gesprekken en hierdoor krijgt het verhaal een nog persoonlijker tintje. Vooral tijdens de uren na de aanslag, als Bob nog niet terecht is, voel je de angst en paniek echt in de whatsapp berichten.

In het tweede gedeelte ‘Beter’ lees je hoe Ferry zijn leven na Bataclan weer op probeert te pakken en dit met vallen en opstaat ook doet en hij wordt een positievere versie van zichzelf. Hij gaat lezingen geven en verschijnt regelmatig in de media om over Parijs te praten. En ondanks dat hij hier niet alleen positieve reacties op krijgt, gaat hij deze ingeslagen weg verder in, omdat dit hem positieve energie geeft en er voor zorgt dat hij zich beter voelt. En ik denk dat dit het belangrijkste is. Er zal altijd een leven voor en een leven na Bataclan blijven.

Dit verhaal laat zien dat je zoiets negatiefs als een terroristische aanslag zelfs om kan zetten naar iets positiefs. Het is maar net hoe je er mee omgaat. Het gaat zeer zeker niet van vandaag op morgen, maar door dingen positief te benaderen, ontstaan er ook positieve dingen. Zo sluit hij vriendschap met Azdyne Amimour, de vader van een van de terroristen. Azdyne heeft samen met de vader van een slachtoffer het boek ‘Na de Bataclan‘ geschreven, waar Ferry het nawoord voor geschreven heeft, en waar ze het ook kort over hebben in het boek.

Ondanks het heftige gebeuren van een terroristische aanslag heeft Ferry een positief boek weten te schrijven wat ik echt iedereen kan aanraden om te lezen. Hij brengt het geheel als een positief verhaal. Het is geen verhaal over een terroristische aanslag. Het is zoveel meer. Het is een verhaal over persoonlijke ontwikkeling, vriendschap en hoop. En haat… Haat is nooit de oplossing. Ik hoop voor Ferry dat hij deze ingeslagen weg van positiviteit blijft volgen.

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl