Ook een eerbetoon aan Jenny

Dit soort boeken zijn echt boeken die goed passen bij Koukleum. Wij lezen erg graag non-fictie boeken die toch een heftig onderwerp hebben en die voor sommige mensen wellicht te heftig zijn. Dit boek schrijft Caryn Walker ook echt ter ere van haar zusje Jenny en je merkt ook dat ze in het boek sommige stukken echt naar Jenny schrijft. Dit vond ik erg mooi om te lezen. Ook zijn er enkele stukken cursief gedrukt. Dat zijn stukken uit dossiers van de maatschappelijk werkers. Toen ik deze stukken las, vroeg ik me regelmatig af hoe het kon zijn dat ze überhaupt nog kinderen bij deze ouders lieten wonen. Want uit ongeveer ieder verslag blijkt wel dat het geen liefdevol gezin was.

Echter, wat ik vooral het ergste vond, het gaat in de verslagen vooral over mevrouw Yeo, de moeder van Caryn en Jenny, terwijl meneer Yeo wellicht nog erger was dan de moeder en zorgde dat hij niet thuis was als maatschappelijk werk langs kwam.

Wat ik soms wel lastig vond in het boek, was dat het verhaal een beetje in de tijd sprong. Hierdoor moest ik echt de aandacht goed erbij houden om het verhaal te kunnen volgen. Caryn was verschillende momenten een beetje warrig in het vertellen. Echter dit is ook vrij logisch door het heftige onderwerp en ik denk dat dit boek ook therapeutisch gewerkt heeft voor Caryn. Zoals ze zelf ook aan het einde van dit boek aan Jenny schrijft dat alles helderder werd door het op te schrijven.

Ik merkte wel dat ik het gevoel had dat Caryn haar emoties niet echt toegelaten heeft tijdens het schrijven, want ik voelde niet echt de emoties die je wel zou verwachten bij zo’n heftig onderwerp.

Ik vond het erg mooi dat Caryn met dit boek ook Jenny wil eren en vooral wilt laten weten dat Jenny een naam had en iedereen dit moet weten. Dit boek zou veelvuldig gelezen moeten worden door mensen die bij maatschappelijk werk of bij de kinderbescherming werken.

Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.