Lezersrecensie
Wachten op de vijand.
“Drogo volhardt in zijn illusie dat het belangrijkste nog komen moet. Giovanni wacht rustig zijn tijd af, die nog steeds niet gekomen is, hij staat er niet bij stil dat zijn toekomst vreselijk veel korter is geworden, dat het niet meer als vroeger is, toen de voor hem liggende tijd hem als een eindeloze periode kon voorkomen, een onuitputtelijke rijkdom die je met geen mogelijkheid zou kunnen verkwisten.”
Giovanni Drogo vertrekt op jonge leeftijd als officier naar de Vesting Bastiani. Een fort dat uitkijkt op een verlaten woestijn. Wachtend op de komst van de vijand, de Tartaren. Die constante dreiging is steeds op de achtergrond aanwezig. Komen ze of toch niet? En ondertussen glijdt de tijd voorbij. Een roman over de zin van het leven. Of de illusie van zin. Verrassend einde.
Gepubliceerd in 1940. Het boek deed me enigszins denken aan de sfeer in Waiting for the Barbarians van Coetzee.
Giovanni Drogo vertrekt op jonge leeftijd als officier naar de Vesting Bastiani. Een fort dat uitkijkt op een verlaten woestijn. Wachtend op de komst van de vijand, de Tartaren. Die constante dreiging is steeds op de achtergrond aanwezig. Komen ze of toch niet? En ondertussen glijdt de tijd voorbij. Een roman over de zin van het leven. Of de illusie van zin. Verrassend einde.
Gepubliceerd in 1940. Het boek deed me enigszins denken aan de sfeer in Waiting for the Barbarians van Coetzee.
1
Reageer op deze recensie