Een intiem portret vol beeldspraak en mooie zinnen

Een intiem portret van Roy’s levensverhaal en maar met name van moeder. Roy beschrijft het leven zoals het komt - zonder het te verheerlijken - en met genoeg beeldspraak om de lezer geboeid te houden.

Na de dood van haar moeder, maar tegelijkertijd verbaasd en geplaagd door schaamte over haar heftige reactie, begon Roy aan dit boek. Ze probeerde de gevoelens te doorgronden die ze koesterde tegenover de moeder van wie ze zich op haar achttiende had losgemaakt.

Deze auteur weet hoe je non-fictie schrijft: via korte hoofdstukken, mooie zinnen en veel beeldspraak. En dat laatste past goed in dit boek. In een roman had ik zoveel beeldspraak minder gewaardeerd.

Het verhaal raakt alle aspecten van het leven, waarbij dochter- en moederschap centraal staan.

Roy schrijft aan het begin: “Ik rouw niet alleen als dochter om de dood van haar moeder, maar ook - misschien meer nog - als een schrijfster om het verlies van haar intrigerendste onderwerp.”

Dit voelt voor mij alsof Mary met name een inspiratiebron/muze was en pas daarna moeder. Dit staat lijnrecht tegenover hoe ik mijn moeder zie. Hierdoor schuurt het verhaal per definitie met mijn gedachten. Maar.. wie ben ik om deze band te be- of veroordelen?

Halverwege het boek vroeg ik me wel af wat de crux van het verhaal was. Desondanks heb ik het boek uitgelezen, want het lezen was plezierig door het annoteren. Een kleine greep uit mijn markeringen:

“Als ik er nu naar kijk, zie ik dat de lens dingen heeft opgepikt die ik met het blote oog had gemist.”

“Ik voelde mezelf in mijn eigen huid verschrompelen en als een draaikolk door het afvoerputje wegstromen, tot er niets meer van me over was.”

“Fictie is dat rare, rokerige iets waar schrijvers nooit echt vat op krijgen, ook al denken ze van wel.”

Dit boek moet bij je passen. Je leert meer over mensen, opgroeien in India, familie en de cultuur aldaar.

*ik ontving dit boek als recensie-exemplaar. Dit heeft mijn mening niet beïnvloed.